رفت
مرا دوباره به آوارگی کشید و رفت
به کنج خلوت میخوارگی کشید و رفت

صفای عشق وجودش که بعد رفتن ا‌و
مسیر جاده به بیچارگی کشید و رفت

همین که ثانیه در بی ستارگی گم شد
مدار مانده به سیارگی کشید و رفت...

لالوی شد
باید غزل می گفتم اما مثنوی شد
یک نکته از ظاهر ولیکن معنوی شد

مریم ترین گل با نفس های مسیحا
بانوی شهر معجزات عیسوی شد

مانند دشتی از شقایق های وحشی
خون جگر می خورد و آخر لالوی شد

از حافظ ...

چه کارم بود؟
چه خوب می‌شد اگر لحظه‌ای کنارم بود
رفیق و همدل و همراه و همجوارم بود

میان این همه نامهربانی دنیا
همیشه محرم غم های بی‌شمارم بود

برای آنکه مرا وارهاند از حسرت
به لحظه های پریشانی ام ...

دریا شدن
عمری به سرم شوق تماشای تو دارم
دل در گرو شاید و …امای تو دارم

لبریز جنونت شده ام خانه ات اباد!
آوارگی از کوچه ی لیلای تو دارم

ای سرو بلند تو نظر کرده باران
ایمان به نگاه قد و بالای تو دارم
...

زمستان
چه می فهمد زمستان با رعیتها چه خواهد کرد
به دوش خان اگر خز باشد و لبخند زیبایش

چه می داند سر پای برهنه سوز سرما را
حریر برف اگر باریده زیر چکمه پایش

شکم های گرسنه در دعای سفره می خوانند
خدا...