در بـاور من ؛ عقل چنین حکم فرمود :
هنگام ودمی بر تو چو روز عشق است
دسـتی بـگـرفتـی و بـلنـدش کـردی ..؛؛
از گــود فــرومــایـگـی عــصــر پـسـت
چـون پتـروس و دهقـان فـداکاری بـود
پیـش و پـس جـادهٔ خـطر بـاید بـسـت
خـوب بـودن تو مـلاک نیکـویی نیست
مـعیار کمال همیشهخوب ماندن هست
سنـگ میـشکنـد وقـت اصابت با سنـگ
قلبـت بـشکسـت اگر دلـی را بـشکسـت
پــل را بِـنِـگَـر ؛ نـگاه نـکـن پـاییـن را !
از مـهلکـهٔ ریـسک بزرگ بـایـد جـسـت
بنـدیست گـره خـورده رفاقت ، لیـکن :
تُـف بر رخ قیچی صفت آنرا بُـگْـسست
برخیز وبکشسوت و کفودستی زن :
بر کاردرستـی که به راستـی پیـوسـت
شـالـودهٔ اقـتـبـاس تـوسـت گـلپـیـرا :
بایستـی چو گل بوده و با گل بنشست
اقتباس
یزدان_ماماهانی
سـرایـش۴_۹_۱۴۰۰
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 2
امیر عاجلو 04 آذر 1400 17:52
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
خسرو فیضی 04 آذر 1400 22:58
. با درودم نیک
. استاد ارجمند غزل زیبایی سروده اید
. کاش برای مخاطبان خود نظری می نوشتید
. موفقیت روزافزونتان ارزوست