بُرید از تو دلش را باغبانی
که پای ِ چوب ِ خشکی آب می داد
اگر چه بی ثمر بودی نمی خواست
بفهمد هی به چشمش خواب می داد
منم آن باغبان ساده ای که
نخواهم بُرد بویی از تبر ها
تبر که حاصلم شد دستِ آخر
سرم را می بَرد با خود ثمر ها
نشستم با خودم در جنگ هستم
نباید بیش از این خود را ببازم
اگر چه کوهِ افتادم نباید
که پیشِ روی تو در جا ببازم
......
غزلی کوتاه
گرچه از تو می شود آزُرد عشق
راه دارد که برایت مُرد عشق
حقّه ها را با زبان چرب تو
حیف که دیگر نخواهم خورد عشق
تو بگو شیرین ممنوعه چرا ؟
باتو من می بازم از این بُرد عشق
زود یا که دیر با خود بی خبر
می بَرد پَس ، هر چه را آورد عشق
....
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 12 اسفند 1402 23:50
درود و سلام موفق و مانا باشید
مریم نصیری 13 اسفند 1402 19:52
درود و سپاس
محمود فتحی 15 اسفند 1402 13:45
درود برشما شاعرگرامی
مریم نصیری 15 اسفند 1402 19:21
درود و سپاس
علی معصومی 16 اسفند 1402 19:07
نباید بیش از این خود را ببازم
عالی است
بانو نصیری ارجمند