به چشمم آشنای من تویی بیگانه ی زیبا
تو از یادم نخواهی رفت ای افسانه ی زیبا
به دور از تو شکسته شانه ی افتاده ی این زن
بیاور شانه های محکم و مردانه ی زیبا
به وقت ِ حالِ نا خوش این جهان و مردُمانش را
بسوزان با زبان ِ خود کمی رندانه ی زیبا
به قدری پنجه هایت بازو بسته می شوند انگار
نشسته روی مویم ناگهان پروانه ی زیبا
پراز شوقم جهان تنها مرا خاموش می خواهد
بیا باهم شویم اینجا دوتا دیوانه ی زیبا
اگر گاهی جوانی های ِ زیبایت به پایم سوخت
سَرِ پیری تو را می خوانَمت ویرانه ی زیبا
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 20 فروردین 1403 21:58
سلام ودرود
مریم نصیری 22 فروردین 1403 10:21
درودو سپاس
محمود فتحی 21 فروردین 1403 16:25
درود برشما شاعر گرامی درپناه حق باشید
مریم نصیری 22 فروردین 1403 10:21
درود و سپاس