بدان بَدو دیدارت ای دلربا
بخوردم تکانی کمر شد دو تا
نکردی تو رحمی به پیری چنین
دمی رخ نمودی فتادم زمین
نگویی گدایی به سلطان سرا
همی صبح و شامی ست مهمانِ ما
نظر بر خلایق ز رب کردمی
ندیدم مثالت به گیتی همی
سیه چشم زیبا نگه در نگه
فتادم همان شب چو شد رو به مَه
بلرزید دل تا تمامی به جان
فکندم نگاهم که سِرَّم نهان
جوانی وَ رعنا تو ای سروناز
بسی شرم دارم بگویم ز راز
که من پیر و فرتوت و هم بی زبان
ز وصفت چه گویم ندارم توان
توانی نباشد نچرخد قلم
به رخ همچو ماهی گرفتم الم
تو مهوش ، پریوش همانندِ ماه
زدی تش دراین دل فتادم به آه
چنان مهربان پاک و خوش خطّ و خال
نسی شد که دنیا هرانش مقال
ولی صد اسف باز گویم سخن
تویی پر طراوت وَ عاجز که من
که شهزاده ای این چنینی مرا
نگیرد فقیری که بی دست و پا
تو چون آذرخشی بسا در جهان
چه سان گویمت سِرِّ خود را عیان
ببینم ، بسوزم وَ هجران کشم
به زی داغ عشقی به جان میکشم
فیروز رضائی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 2
امیر عاجلو 30 اردیبهشت 1401 14:48
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
فیروز رضائی 31 اردیبهشت 1401 00:36
سپاس فراوان
بابت خوانش شعر ، شاعر گرامی.