در دو چشمِ آسمان پروازِ پَرپَر ریختند
یکصد و هفتاد و نُه بالِ کبوتر ریختند
شکلِ ققنوسی که در آتش نمیمیرد دلش
عشق را در بطنِ خاکستر مُقدَّر ریختند
تیرگی بود و هلالِ ماه و شُولایِ شب و...
رویِ چادرمشکیِ دنیا مُنوَّر ریختند
زیرِ نبضِ اوّلین کوچِ پرستو از زمین
تیک تاکِ ساعتِ پروازِ آخَر ریختند
راست میگوید کمالُالْمُلکِ نقاشی، بجا
نقشِ اشکم را به رویِ صحنِ دفتر ریختند
کم کم از بُهتی که میشُوید نگاهِ خیره را
درد را در سینهٔ محزونِ مادر ریختند
بعدِ استقبالِ غم از لشکرِ دلواپسی
خنده را ممنوع و در شهرِ مُکدَّر ریختند
بی هوا بر قابِ عکسِ حجلهٔ پروانهها
بی اجازه، با اجازه، آهِ دیگر ریختند
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
✍ سیدمحمدرضالاهیجی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تعداد آرا : 4 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 1
امیر عاجلو 18 بهمن 1399 15:07
سلام ودرود