_همین دیشب زنی؛
تمام زیبایی و وقارش را
به دستان ِ بی جان خود
به پیشواز مرگی تلخ فرستاد
به پای طناب دار!!!
_ای کاش که لبخندی
ناگهان می شد سدّ ِ راه
پاره می کرد
این طلسم ِ نحس تنهایی...
_همین دیشب مردی؛
سراسیمه
کمربریده ی غرورش را
لنگ لنگان
به پای دار رسانید
برای آخرین دیدار!
_ای کاش
شانه ای بی نیشتر
پناه می داد
تمام تن خستگی های دیرینش...
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 29 بهمن 1402 15:59
سلام ودرود
افسانه نجفی 29 بهمن 1402 17:48
ممنون
محمود فتحی 30 بهمن 1402 00:42
سلام درود شاعرگرامی مواید باشید
افسانه نجفی 30 بهمن 1402 14:16
ممنون استاد