باید کنارش جور کنی آرامشت را
از زندگی و قلبت ببری پایم را
داری نفس میزنی و حسی نداری
دارد اعدام میکند این "مرد" خودش را
داری بدون "من" در آن آغوش می میری
شب ها که از دوری من سر درد میگیری
میخندی و اشکت به یاد خنده هام جاری ست
میگریم و اشکم... این داستان تکراری ست
پایان بده به یاد من در اوج بی میلی
پایان با پایان با طعم فراموشی...
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 2 از 5
نظر 5
کرم عرب عامری 21 آبان 1394 01:11
درود بر شما گرامی
علیرضا خسروی 21 آبان 1394 11:23
منوچهر منوچهری(بیدل) 21 آبان 1394 16:20
ممنونم زیباست
فرامرز فرخ 22 آبان 1394 11:51
سلام و درود بر شاعرعزیز
مسعود احمدی 24 آبان 1394 17:16
و بازهم دروووووووود