در کنارت بودم
که دلت با دل من
فقط از رفتن خواند
وای ... بیچاره دلم
تشنه ی بودنِ تو...
چقدر تنها ماند
و چه ناگاه خدا هم دل داد
یا که در آینه ی روز شمار ِ تقدیر
چقدر زود به رفتن دادی
دل و روح وجانت،
همه را با شادی
یاد دارم که شبی
چشم در چشمانم
به شکوهِ همه بودن ها
به بلندایِ تمامِ احساس
در پسِ گوشِ دلم نجوایی
خواندی و خندیدی
«به خدا می آیم ...
به همین زودی ها»
و من الان دو سه سالی است گُلم ...
سر به راهی باریک
که تو را برد ز دنیای دلم
خسته و منگ به دیوارِ سکوت
تکیه زدم
به امیدی که تو آیی...
به امیدی واهی
ولی افسوس که افسانه شدی
در سر و قلب و تمامِ منِ من
لطفأ مرا از نقد و راهنمایی خودتان محروم نکنید
با تشکر از تمامی شما خوبان
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 11
علیرضا خسروی 05 بهمن 1394 22:03
مرتضی اربابی حکم آبادی 11 بهمن 1394 15:25
محمد جوکار 07 بهمن 1394 00:53
درودت باد جناب حکم آبادی عزیز
نیمایی زیبایی از احساس و اندیشه ی مهربان تان خواندم و لذت بردم
مقدمتان گلباران
به انجمن مهر "شعر ایران " خوش آمدید
مرتضی اربابی حکم آبادی 11 بهمن 1394 15:26
سپاساز حضورتان بر صفحه این حقیر
جناب جوکار
ایکاش در محضر استیدی چون شما بتوانم درست رسم شاگردی را به جای اورم
بازم ممنون
مسعود احمدی 08 بهمن 1394 00:08
درود بر شما حکم آبادی
مرتضی اربابی حکم آبادی 11 بهمن 1394 15:26
سلام مسعود عزیز
خوشحالم میبینمت برادر
نسرین قلندری 08 بهمن 1394 19:42
بی نهایت درودها
مرتضی اربابی حکم آبادی 11 بهمن 1394 15:27
بی نهایت سپاس
حمیدرضا عبدلی 10 بهمن 1394 13:39
باسلام بسیار عالی لذت بردم موفق باشی
مرتضی اربابی حکم آبادی 11 بهمن 1394 15:27
سلام
ممنونم استاد
مهدی صادقی مود 17 بهمن 1394 17:52
درود برشما جناب اربابی عزیز
خیلی هم قشنگ
لذت بردم