مردان خدا

نظر 2

• 

  محمد علی رضا پور   02 فروردین 1399 17:13

  درودتان
• 

  محمد علی رضا پور   02 فروردین 1399 17:13

  سلام و احترام،
  بزرگوار!
  تدوین قالب های تازه ی سروش، سه گلشن، و شعر سبز (چندآهنگ)، محصول سی سال تلاش علمی و عملی اند که امیدوارم با مطالعه ی آنها و در صورت امکان، سرایش در این قالب های تازه، مددکار مان در جهت معرفی و گسترش کاربردی این قالب های شعری تازه و توانمد باشید.
  نکته ی مهم، این که: سروش، سه گلشن و شعر سبز(چندآهنگ)، هیچیک قالبی تفنّنی و در حد چیدن متفاوت قافیه و … نیستند؛ بلکه هریک، بطور کارشناسی شده، دستگاه مستقل و توانمندی برای سرایش های تازه اندو احتمالا با مطالعه ی نمونه ها، این مطلب را تایید خواهید فرمود.
  توضیحات و نمونه اشعاری از قالب های جدید را در همین سایت می توانید بیابید.
  نمونه شعری در هریک از این قالب ها تقدیم تان می شود.
  شعری در قالب سروش:
  
  چیست گل؟ رازِ نازِ خنده ی دوست/
  شعر- نقاشیِ معطّرِ اوست/
  مِهرچهر و لطیف و عاطفه روست/
  گل، نشانِ خداست.//
  
  شعری در قالب سه گلشن (سه گلشن: آغازگر+ بدنه+ پایانبخش؛با حداکثر تنوع در هر بخش):
  
  این بار هم اَدا/
  یک کوفه، ادّعا/
  شرمنده ام خدا!/
  خوب است یا نه: این همه، ما ادعا کنیم /
  ترسم که کوفه ی دگری را به پا کنیم/
  خیلی پر ادعا شده ام. شرم، شرم، شرم/
  کافی ست ادعا. بله، باید دعا کنیم/
  حالم بد است. پر شده از آرزوی پَست /
  “سرمست گشتنی”، تو بیا دست و پا کنیم/
  باید تلاش کرد که جان، باوفا شود /
  تا بیش تر به عاشقی اش آشنا کنیم/
  ای وای! وای! وای! عجب لاف می زنیم! /
  ترسم که عاقبت، گل زهرا، فدا کنیم/
  ای وای! وای! وای! زبانم بریده باد! /
  هرگز مباد آن که پشیزی خطا کنیم/
  شاید که ناگهان…/
  عاشق شوید هان!/
  آماده، عاشقان!//
  
  نمونه ای در شعر سبز یا چندآهنگ (میانه ی سپید و نیمایی ست؛ موزون تر و قافیه مند تر از سپید و چندآهنگ تر و دارای اوزان متنوع تری نسبت به نیمایی که با تغییر اوزان می تواند باعث انتقال از حسی به حس دیگر بشود.
  قدیمی ترین نمونه ی شناخته شده ی آن در نزد ما، چندآهنگی ست با حدودبیست سال قدمت، به نام حسنک شعر من، سروده ی جناب حامی شریبی):
  
  سپید بود/
  و زیستنش سبز/
  و پروازش سرخ/
  و در هنگامِ گلگون ِ آسمانی شدن /
  آن میامی تن/
  آشکار/
  دلشکار/
  می سرود و می نواخت/
  شعرهای ماندگار/
  تغزلِ خوشه های پربرکت ِ تبسم/
  تبسمی آفتابارانی/
  آن چنان که کشتزارها/
  دوباره زیستن را/
  شاعرشدند.//