باغ رضوان کجا تا که من آن در بزنم
سخن از بینش دنیای ستمگر بزنم
نبود در نظرم جای دگر بر من نیست
کی توان حرف دلم حضور داور بزنم
دل تاریک نتواند که برد ره به جا
سنگ را کی بتوان قیمت گوهر بزنم
حل نشد مشکل من صحبت بی جا نکنم
پند و اندرز نتوان به مرد ابتر بزنم
اگرم من نتوانم که به مقصد برسم
بر دگر کی بشود صحبت باور بزنم
گر عدالت نبُود بر دل و بر دیده ی من
خنجری تیز به چشم و دل کافر بزنم
به خیال و به گمان صحبت حق بی اثر است
صحبت حق نتوان به نام دلبر بزنم
همه ی خلق خدا ادعای حق دارند
حق کجا تا که به آن تکیه به بستر بزنم
نگو ناظم سخنی را نبُود بر تو یقین
شمشیر تیز کجا به کام اژدر بزنم
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 3 از 5
نظر 9
امیر عاجلو 31 فروردین 1399 00:30
درود بزرگوار زیبا و پر احساس بود قلمتان مانا
حسین خیراندیش 31 فروردین 1399 21:53
سپاس
منوچهر فتیان پور 31 فروردین 1399 01:55
سلام و عرض ادب و احترام استاد بزرگوار
ازخوانش شعر زیبایتان لذت بردم
حسین خیراندیش 31 فروردین 1399 21:54
سلام علیکم .متشکرم
فاطمه اکرمی 31 فروردین 1399 07:15
سلام و درود
ماندگارباشید زیبا نگاریتان زیبا بود
حسین خیراندیش 31 فروردین 1399 21:54
درود بر شما.سپاس
محمد رضا درویش زاده 01 اردیبهشت 1399 10:14
درود بسی لذت بردم
خسرو فیضی 01 اردیبهشت 1399 13:49
. با بهترین درودهایم
. استاد گرامی و ارجمند فوق العاده سروده ایست . .
. حرف دلم را به داور بزنم و یک دنیا راز و نیاز
. که خسته شده ایم . . راه نجاتی . . ای مهربان مهربانان
.
جمشید اسماعیلی 07 اردیبهشت 1399 19:33
موفق باشید شاعر گرانمایه