پسرک

پارسا دیروز به مدرسه نیامد و البته غیبتش را مثل همیشه، " موجّه " رد کردم بخاطر همان مشکل همیشگی و بعدش هم توضیحات همیشگی اش.
بعضی وقت ها فکر می کنم نکند پارسا دارد از مشکل همیشگی اش سوء استفاده می کند و با همان توضیحات همیشگی، از من و از بقیه ی مسؤولان و معلمان مدرسه، باج می گیرد.
این شد که بیش تر پیگیر امورش شدم و فهمیدم که او حتی نه فقط دیروز بلکه این چند روزه،
بخاطر بیماری به سرِ کارش هم نرفته است؛ اما مطلبی که معلم فارسی در زنگ بعدی گفت،
حالم را منقلب کرد.
معلم فارسی، انشای پارسا را نشانم داد که خودش بهترین مدرک برای موجّه بودنِ غیبت های زیاد اوست:
" من دیگر نمی دانم بخاطر غیبت های زیادم چطور از آقای خردمند، معذرتخواهی کنم. قبلا بخاطر کارم خیلی وقت ها غیبت می کردم؛ مخصوصا این که مدرسه ی ما شیفت درگردش است و یک هفته، صبحی و یک هفته، بعدازظهری است و این شیفت درگردش بودن اصلا با کار من جور در
نمی آید. اصلا هم دوست ندارم به مدرسه ی دیگری بروم؛ نه فقط بخاطر این که مدرسه ی پسرانه ای دراین نزدیکی ها نیست. اگرهم بود، بخاطر دوستانم و معلمانم که به آنهاعادت کرده ام، دوست نداشتم به مدرسه ی دیگری بروم.
اصلا اگرهم می رفتم، باز بخاطرکارم غیبت هایم خیلی کم تر نمی شد.
درچندخطّ قبلی نوشتم که قبلابخاطرکارم خیلی وقت ها غیبت می کردم وبعدش می خواستم بنویسم که ازچندروزپیش تا دیروز، مریض هم شده بودم؛ ولی چون نوشتن ِ جمله های بعدی ضروری بود، مجبورشدم مریض شدنم را در چند خطّ بعدی یعنی همین جاها بنویسم.
بله، من چند روزی مریض شدم و خدانکند که پسری که هم سر ِکار می رود و هم مدرسه، مریض هم بشود. حالا اگر مدرسه هم حرفت را قبول کند، کار که شوخی بردار نیست.
قبول کردن و نکردنِ مریضی هم که برایش مهم نیست. مهم، این است که آدم ِ روزمزد، هرروزی که کار می کند، مزد می گیرد واگرمریض شود و هر بلایی هم سرش بیاید، دیگر مزدی در کار نیست؛ یعنی کاری نیست که مزدی باشد؛ پس نتیجه می گیریم که:
نابرده رنج، گنج میسّر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر! که کار کرد.
من این نتیجه را قبول دارم؛ چون حرف حساب است و آقای علی پور، دبیر محترم انشا، هم هرچه می گوید، حرف حساب است؛ اما اگر بی ادبی نباشد، می خواهم بگویم که:
من هنوز نمی دانم چرا این حرف حساب فقط درباره ی ما، بدبخت- بیچاره ها درست است.
این بود انشای من. "