دو شعر کوتاه سروش
سروش نخست
با دل من، دمی مدارا کن
درد دادی؛ خودت مداوا کن
با نگاهت عزیز!
روزگار مرا
زیبا کن!
سروش دوم
بید و باد
رود شاد
مرغان از غم آزاد
و از این دست، دشتی مست
مانند جان سرمست
مجنون و وامق و فرهاد
از میِ انوارِ جانان
شیدا، از شادی، حیران
از آبادانی، ویران
ساغر، از مستی افتاد
رازی (/راضی) از آواز سروش....
شعرسروش:
شعر سروش در کلیت خود، آمیخته ای از شعر سنتی و شعر نو است و گونه ای از شعر پیشرو.
شعر سروش معمولا این چنین است: دارای 3 تا 10 مصراع که همه یا بیش تر آنها همقافیه اند
و گاهی بیش تر از یک محور قافیه دارند اما مصراع آخر شعر، با بقیه متفاوت است و این تفاوت لَخت پایانی،
در قافیه یا طول مصراع یا... می باشد.
در سروش سعی می شود نگاه و بیان، تازگی داشته باشد. همچنین، چند بُعدی سازی معنایی و امکان
تفاسیر چند لایه یا چندگانه البته بدون گرایش به نظریه ی مرگ مؤلف بلکه بر اساس ارتباط
ظریف میان زنجیره های معنایی، از اهداف شعر سروش است.
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 18 دی 1401 12:06
درود بزرگوار ا
نجوا خلفیان 18 دی 1401 18:30
زیبا بود
محمد علی رضا پور 18 دی 1401 21:09
سلام ها و درودها یتان بزرگواران
محمد علی رضا پور 18 دی 1401 21:11
Milad Kaviani 19 دی 1401 14:18
درود استاد رضا پور عزیز
محمد علی رضا پور 19 دی 1401 16:13
درود و سپاس تان بزرگوار
دادا بیلوردی 19 دی 1401 20:51
درود بر شما دوست عزیز
لذت بردم از احساستان
محمد علی رضا پور 19 دی 1401 22:32
سلام و درود و سپاس تان دوست عزیز
لطف فرموده اید.
در پناه خدا بهترین ها نصیب تان