صدیق صفی‌زاده نوبسنده‌ی دیواندره‌ای

استاد زنده‌یاد "صدیق صفی‌زاده" مشهور به "صدیق بوره‌که‌ای"، نویسنده، مترجم، فرهنگ‌نویس، شاعر، پژوهشگر ادبیات و تاریخ کُرد، زاده‌ی سال ۱۳۲۲ خورشیدی، در زرینه ورمزیار شهرستان دیواندره در استان کردستان بود.
وی در تکاب به مدرسه رفت و دوره‌ی ابتدایی را در آنجا به پایان رساند. در سال ۱۳۳۵ و در زمانی که ۱۳ سال داشت، به دلیل مهاجرت خانواده‌اش به عراق رفت و در آنجا تحصیلاتش را به پایان رساند.
او در دانشگاه بغداد در رشته‌ی زبان و ادبیات عربی به تحصیل پرداخت و از آن دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. پس از پایان درسش در سال ۱۳۴۳ به ایران بازگشت و به استخدام ارتش درآمد.
او همزمان با خدمت در ارتش به تحصیل دروس مذهبی پرداخت و در رشته‌های فقه و تفسیر نزد "شیخ محمد شیخ‌الاسلام" تحصیل کرد و در نهایت در فقه اهل سنت به درجه‌ی اجتهاد رسید.
پس از آن در دانشگاه تهران به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت. در این دوران به آموختن زبان‌های باستانی و تحقیق درباره‌ی ادیان دست زد.
صفی‌زاده بیش از هر چیز به دلیل تصحیح متون کلاسیک ادبیات کُردی، ترجمه‌ی برخی آثار فارسی به زبان کُردی و نیز نگارش فرهنگ‌های واژگان کُردی-فارسی ماد و بوره‌که‌ای شناخته شده‌ است.
وی قرآن را به کُردی سورانی ترجمه کرد و همچنین تفسیری به زبان کُردی بر جزء سی‌ام قرآن نوشت که با نام تفسیر بوره‌که‌ای شناخته می‌شود.
همچنین وی، برگزیده‌ای از اشعار مولوی، شاهنامه‌ی فردوسی و خیام را به کُردی سورانی ترجمه کرد.
صفی‌زاده همچنین پژوهش‌هایی در رابطه با دین یارسان انجام داده و علاوه بر چاپ کتاب‌هایی درباره‌ی شخصیت‌های دینی یارسان، نسخه‌ای از کتاب "سرانجام" را نیز تصحیح و با عنوان "نامه‌ی سرانجام" منتشر نمود، هر چند گفته می‌شود این کتاب با انتقادات وسیعی مواجه شده و مورد قبول پیران آیین یارسان قرار نگرفت.
سرانجام، وی در غروب روز پنجشنبه، پنجم مرداد ماه ۱۴۰۲ در سن ٨٠ سالگی در تهران، درگذشت.
بنا بر وصیت وی و تقاضای خانواده‌اش، پیکر وی، روز بعد در آرامستان مهاباد و در قطعه نامداران به خاک سپرده شد.

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی