پر بیفشان تَذَرو رنگی باغ تا تماشا کنم از این شیشه سرخداری که دانه اش گیلاس در چمن گسترانده این ریشه بوی بادام تلخ باد آورد ریشه پوسیده شد در اندیشه در امید طلوع صبح سپید قطع شد بیخ و بن به...

به انتظار نبوده ای تا بدانی دلِ آدم فرو می ریزد، هر بار باد در را به هم می کوبد

جایت خالی همان، کافهِ همیشِگی، نشسته ایم، روبه رویِ هم. من و خیالت...

گاهی از یک دشت، گاهی از دلِ یک کوه مثلِ یک رود، از همه جا میل به رفتن دارم

غُصه بهار را نخور که دارد می رود و ما نرسیدیم... گاهی پاییز طعنه میزند به بهار، با اَناری که وقتِ رسیدن از عشق، با دلِ خونین تَرک ب...

ناله می گوید زمین و نوحه می خواند زمان گوئیا امشب عزای جانگداز حیدر است خالق جان های پاک امشب غمی دارد به دل سنگ ها نالد به کوه اندر عزای صفدر است آسمان پوشیده شولای کبودی زرد رنگ زیر لب نجوا کند سو...

من ، ادم وقتی نیستی تصور کن چگونه است دنیا، برایم

خواب ِ مرطوب ِ خفته در باران پنجره رو به سوی دریا باز موج ِ پر کف ، سپید و لغزنده سوی ِ ساحل دوید با صد ناز باد آرام نی لبک می زد نالهء ارغنون ِ او شد ساز مرغ های سپید ِ دریایی همسرایان...

روبه ویرانیم همچون خانه ای در انتهای یک کوچه بن بست که سالها پیش، صاحبش رفت سفر... باز نگشت

‍ به دهلیز دلم یک خلوتی هست کنارش حوضی و یاس سفیدی درخت نارون ، گنجشک بسیار کنار جوی آن روییده بیدی به زیر سایه اش تختی و قلیان سماور، استکان فرش سپیدی تو گر روزی به این خلوت درآیی بیا امّ...

رفتم که یادش از دل و سر در‌به‌در شود رفتم که فکرِ جمعی‌مان بی‌پدر شود رفتم ، نرفت ، آمده در خانه‌ی جدید باید سَرَم را تَرک می کردم که سَر شود لم داده روی مبل، آغوشی که لب‌به‌لب... تصویرِ لکه های سیاه...

اگر نبود باد شاید قاصدک هم سر و سامانی داشت

تا که سیب از درخت عشق افتاد لحظه راندنم شد از جبروت چون که ابلیس روح عاشق شد سوخت پروانه در سقوط ِ هبوط ساعت حادثه رقم زد لوح رانده شد عشق سرخ از ملکوت در سراشیب درد غلتیدم آمدم...

دوست داشتن ، زیباست اما،غم انگیز است همچو خورشید به هنگامِ غروب

می میرد از نگفتن و تنها نگفته است تنها شدن، نگفتن و سرکوبْ طاقت است پیچیده مثل قهر و نرفتن در انتظار چیزی شبیه عشق که اسمش رفاقت است این شعر از کتاب «مافیای سیر و سلوک» نوشته «ناصرتهمک» می باشد...

در حسرتِ یک عمر که چون باد گذر کرد آئینه غباری شده بس آه کشیدم بیزارم از این رسم زمان و گذرِ عمر برفی که نشست است بر این موی سپیدم از جبرِ زمان خم شده پُشتم ، به چه قیمت این کوله همانیست که ارزان ...

در کنگره دار ببین شوکت منصور منزلگه منصور کم از نوحِ پسر نیست حلّاج که در عشق الست پای بیفشرد لرزید به عرفان نه بلغزید که سَر نیست بگذار که یک جرعه از این شُرب بنوشم بینی که چسان مست شوم مست بِدَر ...

کافه را جمع کرد، کافه چی کار و بارش نگرفت ؟؟ میزهایش را، دو نفره چیده بود!!

بیا ، دیگر خیالِ شاید روزی بیاید ؟!! ارامم نمی کند

شمشیرت را مَکِش بر مَچین بال و پَرَم را مصلحت آن نیست که نبینی چَشمِ تَرَم را من آن مسافرِ شَبم که نِشسته ام در کنار تو می خواهم که نهم بر سرِ سنگ سَرَم را راهزنِ راه مشو مروت کن با غریبان کشکولت آ...