بدین دل همیشه بهاران و
سبز و بالنده
پزشک دام نه که
مونس هر انسانی
روان بکاو
که الحق
سزای توست
همین
اگر چه سیل حوادث نشسته اند کمین
غمین مباش و
پریشان
تو اسوه ی ایلی
تبار من به تو نازد که
که اهل سرز...

خاک گوهر بیز من گنجی نهان در سینه دا رد
این زمین حلم ودانش بین چه سان آئینه دارد
پاک و صیقل یافته از نور شمس آسمانها
عقد پروینش صفای روشن دیرینه دارد
سر فدای خاکش از تبریز تا مرز بلوچش
سرزمینم قدر دنی...

دوری از هرچیز دشوار است اما از ادب
سخت دشوار است زین گونه فراق اصلا مگو

دل به که بسپارم ای جان بعد دیدار تو من
در فراقت چون ننالم یادم افتد گفتگو

در بیابان فراقی کرده ام گم راه خود
چشمم از سو اوفتاد...

گم گشته ام ز خود ای دوست دست من بگیر
با خود ببر به کوچه ی گم نام عاشقی
نامم مپرس
کیم
بی نشانه ام
آواره ام‌نشانه ای نه زکاشانه ام
ببین!
سردم ،یخم،منجمدم،بی نفس ترین
موجم خزیده در کویرنمکزار زندگی
تدبی...

وقت پرواز چو بینم به شفق
خون نشسته است
به پهنای افق
دل من می شکند
وقت گردش
که به صحرای غمان
بینم آن یار عزیزی که
زمن کرده سفر
اخم بر چهره و دلتنگ و
فضایش ابری است
دل من می شکند
از زمانی که پر چلچله...