سکوتم از ته قلبم ، همیشه یک نشان دارد نگاهی کن به چشمانم،چه حرفی بر زبان دارد هزاران حرف نا گفته،درون سینه ام جا شد کدامین را بگوید دل،که او دائم فغان دارد همیشه با خودم گفتم ، چگونه ناله بر خیزد...

چند چرا از تکرار نتیجه های خاموش از عواقب فرایند مرگ های چند گزینه ای چند چگونه تا چند تا به کی از چند فرصت دست نداده تا حسرت چندین فرصت از دست رفته از هیاهوی دیوانگی های دور از دسترس تا دست اوی...

هرچند از قبیله ی باران بریده ایم زیر شکوه سایه ی غم آرمیده ایم ما از مسیر قبله ی باران به شهر عشق با شعر و شور و شوق فراوان رسیده ایم در ماشکسته حنجره ی بغض های سخت ناز دل شکسته ی طوفان کشیده ایم ...

در یک طرف تووُ من را هزار رفیق دریک طرف سَر و من را ، حَضار شفیق در من تلاطم تو، تو هنوز، چوُ چُوگآنه در هر طرف ، توو مآ را ، حزآر بلیغ ...

اوجِ نژاد پرستی ست که ابرهای سیاهِ بغض دار این دلسوزانِ کشتزارهای بیحاصل را هوای خراب بنامیم.

با اصولی ،دور از انکار ، هان می کنی کاری به شیرینی عیان ذوق داری ، با هنرمندی ، دلا صاحب آن علمی شوی فرخنده جان ولی اله بایبوردی 04 / 11 / 1399 ...

اگر شکوه تن کوهسار من باشی تو را بهانه کنم تا قرار من باشی تو را به شعر سپردم که در سکوت غزل که مثل قافیه ها بر مدار من باشی به چشمهای تو من دل سپرده ام عمری که باغ را گل چشم انتظار من باشی هنوز ...

هر غزل تا می سرایم شهر از بر می کنند شاعری های مرا بی پرده باور می کنند بیت بیت شعر را گشتم ولی پیدا نشد واژه هایی را که با چشمت برابر می کنند موج موهایم که می ریزد سر آئینه ها ماه را در پشت ابر دل...

ای که با فرهنگ گشتی آشنا با علومی پایه ، دانش را ، بنا با معاصر شاعرانی دیده ور آشنا گردی ،چو الگویی نما ولی اله بایبوردی 04 / 11 / 1399 ...

جنگل بان از اسب جنگل از اصل و زمین از نسل افتاد ...!

با سلیمان بندگانی آشنا عدّه شان هفتاد هزاری بین ما این کسان آنان چو صالح بنده ای بینِ خلقی زندگانی در خفا ولی اله بایبوردی ...

ما، با  کسی  رقابت بی جا  نمی کنیم کس را ز درد خویش مداوا نمی کنیم دنبال  نام  و  نان و تظاهر  نرفته ایم خود را ز چشم خلق، تماشا نمی کنیم در  چشم  ما، تمامیِ  عالم  مکرّم اند هرگز نگاه زشت، به زیبا ...

در هیاهوی شهر و فاصله های طبقاتی خودش را گم کرده بود ،! او عاشق کلبه هاست ، نیمه شب با یک چمدان کوچک چهار خانه ای رفت...! یک آپارتمان شهر را ترک کرد ،! او افکار بتونیِ پیچیده ای داشت ....

ای مترسک در دیارم خفته باشد طرزِ فکرت دست هایی رو به بالا فالِ نیکی بابِ قدرت می خراشد دردِ مارا جای درمان هر کلاغی با سیاهی جفت مانَد سهمِ ما زین قابِ خلقت وانکه گوید حق به جرعت زنده را هم مرگ باشد د...

گر بدی خلقی بگویی ای رها نیک را ،نادیده گیری بین ما ظرف خالی نیمه را بینی عزیز نیمه پر ظرفی ببینی ، فهم لا ولی اله بایبوردی 30 / 10 / 1399 ...

آنان که پرنده صلح را ، به قلب حصار تبعید کردند . از سنگ ریزه های معبدی ویران خدایی ساختند ، به نام سرنوشت . **** ابوالقاسم کریمی تهران-ورامین ...

گر بسوزد ظالمی اندر جهنم بی صدا سود سوزاندن چه باشد بهر مظلوم ای خدا مردم دنیا و عالم چوب ظالم می خورند مفتی از ترس تو گوید بی دلیل پر ادعا : هنوز مشخص نشده که سوختن ستمگر در دوزخ آن دنیا،چه س...

از آخر بهمن ماه آمده ام از فصل خشک و سرد...... از سکوت درختان از خاموشی پرندگان......‌‌ تو فراموشم کردی و من جاده های غربت را تنها پیمودم چه راه سرد و غمناکی بود........ از بهار و سر سبزی هیچ ...

آنچنان غفلت ساخت کار ما، در میان خواسته ها آواره ایم، ما به نزد خویش هم بیگانه ایم.

این روزها شبیه هیچکس نیستم جز سیبی که سیرک می شود روی تار موی مثلثی گیس اخرین زن جهان هر چند سالهاست توی شناسنامه ام قبل از رضا نوشته اند اقای ...! . . جنوبی ...