در مدح تو ای مهربان من ناتوانم
آتش نشان، آتش نشان، آتش نشانم

آن دست های بوی باران خورده ی تو
اهدایی عشق است، بر پیر و جوانم

وقتی غمت آرامش این مردمان است
بار غمت بر دوش، با جان می کشانم

بر...

لِه شد آخر، زیرِ پای زاهدان انگور ها
جور شد با دل مرا، آن هیئت ناجور ها
ای فراوان گفته خود بَد از نگارِ سَر به دار!
دار می بالد به خود دارد به سَر منصور ها [۱]
گورها را پارِه های استخوانی بیش نیست...

عاشقانِ سیم و زر، بر سیم آخر می زنند
در میان وحشتِ شب سایه ها دَر می زنند

ای که می گفتی زن و آئینه و قرآن و عشق
دخترانِ شهرما، از دَرد پَرپَر می زنند

مارهای زردِ خودخواهی پُر از زهرِ فریب
روی...

خرَد از عشق تمنا به ثریا می کرد
قطره ای بود و ورا عشق چه دریا می کرد!!

گره در کارِ خرَد دید اگر عشقِ شریف
وه! به یک گوشه ی چشمی، گره را وا می کرد

عقلِ بیچاره ندانست که سودی نَبرد
آن به جنگ آ...

غزل چهارپاره

1
می روم با جنودِ آزادی
با سلام و درودِ آزادی

گریه بس کن، ستاره میخواند
دخترم این سرودِ آزادی
٢
مقبرم پُر ستاره از چشمت
می زند نقشِ رودِ آزادی

در نمادینه ی شعور و شعر
دید...