از حریم دلم که رد می شد
حسرتم یک نگاه ، دریا بود
مثل ساحل نشین اقیانوس
شعر من شعر آه دریا بود

آه .... دریا تبار بی برگشت
رفتی و رد عشق هم گم شد
سهم من از تمام بودنِ تو
دردهایی پر از توهم...

زنده ام در هوای چشمانت
مثل پروانه ای که بی بال است
مثل یک سرزمین پهناور
که بدون سپاه اشغال است

غم نشسته به باغ آغوشم
سر من توی لاک نابودی
آن زمانی که بغض را خوردم
نازنین تو بگو کجا ب...

دلم گرفته و با غیر و آشنا ، قهرم
و با زمانه ی لبریز مدعا ، قهرم

صدای زخمه ی سازم، شبیه یک بغض است
دوباره در دل خود با ترانه ها ، قهرم

چقدر حسرت باران ، درون من مرده
چقدر با نفس سخت صخره ه...

در سکوت تن این خانه تو را می خواهم
روی آرامش یک شانه تو را می خواهم

شعرم از جنس غروب است و پر از تنهایی
کنج آن کلبه ی ویرانه تو را می خواهم

سوختم آب شدم ریختم از داغ خودم
مثل رقصیدن پروانه ...

باز هم بغض من و موج غروری که شکست
غزلی آمد و بر این دل غمدیده نشست

باز هم پنجره ها سمت دلم بسته شدند
غم دوری تو راه نفس و حنجره بست

غم یک عمر پریشانی یک شهر غریب
ریشه ی عمر مرا در دل دیوان...