این قدر
دل
دل
نمی خواهد...
برای با من نشستن،کافی است
از عقربه ها پایین بیایی،
از سایه های پاره ات بیرون بزنی،
آلبوم عکس هایت را بغل کنی و
دفتر شعرهایت را برداری...
چای را دم کنی و
کنار پنجره...

همیشه جنگ پایان ماجرا نیست

گلوله ها، راه خودشان را طی می کنند و

سربازان در خواب های فرضی خود

پیر می شوند...

باچشم های بسته راه می افتم

شاید بهتر بود چشم هایت را بر می داشتم

تا دیگر ...

غروب... ساعت شش، انتظارِ دلتنگی

نشسته بود زنی از تبارِ دلتنگی


دلش دَوام نیاورد آسمان باشد

و رفت با غزلی از غُبارِ دلتنگی


ببین که فرصت مُردن نداشت حتی زن!

میانِ ثانیه ها و مزارِ دلتن...

کلافه گشت و دوباره به آب و تاب افتاد
و چند قطره ی اشکی که رویِ قاب افتاد

دلش شبیه قدم هایِ شعر، می رقصید
والتهابِ نگاهش، بر آفتاب افتاد

دِرَنگ کرد و نکرد آن چنان که وِلوله ای
به جانِ خسته ی ا...

و باز شد در و مردی خزید در باران
و باد بوی تنش را وزید در باران

دوباره عقربه ها را عقب کشید و نشست
و پله پله تنش را کشید در باران

برهنه روی نفس های باد می رقصید
سیاه گیسو و رقصی چو بید در بار...