انگار کن که غروب جمعه بود،
زمانی متروکه
در منتهی الیه تاریخ
تصویری فرسوده از ابدیت خشکیده
تندیسِ سرخِ جنون
برهوتِ صدا های آویخته در گلو...
تِکه زار دل
غَرقه زار خون
همان خونِ دل آلوده
این بود همان محصولِ نم گرفته ی خاموشی
از غزل هایی که تنشان درد می کرد
از شعرهایی که سقط شده بودند
واژه هایی که خودکشی کرده بودند
در دهان های دوخته شده
به دست دندان ها...
مگر چه پیش آمده بود؟
مگر کدام کهکشان
از هم گسیخته بود؟
سقف کدام رویا فرو ریخته بود..!؟
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 08 اسفند 1399 07:34
درود بر شما
عاطفه مشرفی زاده 08 اسفند 1399 11:46
سپاس و عرض احترام بزرگوار
کاویان هایل مقدم 09 اسفند 1399 10:15
باغ شعرتان آباد بانو
عاطفه مشرفی زاده 09 اسفند 1399 13:53
سپاس و عرض احترام به شما ادیب گرانقدر
کرم عرب عامری 09 اسفند 1399 11:18
درودها گرامی
عاطفه مشرفی زاده 09 اسفند 1399 13:53
سپاس و عرض و ادب و احترام به شما استاد و ادیب گرانقدر
منصور آفرید 09 اسفند 1399 14:47
درود بر شما
بسیار زیباو دلنشین