سیاه مردم چشمت چونان مهیست به ظلمت
یکی میان سیاهی یکی میان سپیدی
شکنج موی سیاهت چو موج ساحل دریا
که پر ز پیچ و پر از خم که هردو جان بدریدی
کمال قد بلندت به کاج های زمستان
که قامتی به بلندش در این زمانه ندیدی
و سرخی لب لعلت به سان جام می ما
که تا به حال شبیهش تو مسکری نچشیدی
درخشش رخ زردت به سان مهر فروزان
که افتاب درخشان به پای اون نرسیدی
ازین دو روزه ی گردون تمام سهم من این است
تمام روز به یادت و شام خواب تو دیدی
تو ای نسیم بهاری بیا و سبز بگردان
که کیمیای طبیعت ز هجر جان ببریدی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 19 تیر 1400 20:24
درود بر شما
کاویان هایل مقدم 20 تیر 1400 12:48
محمد خوش بین 21 تیر 1400 11:55
سلام و درود
شبنم رحمانی 22 تیر 1400 09:25
درود بر شما .بسیار زیبا سروده ایدد. قلمتان سبز