بسمه تعالی
عُمر تا باقی ست کامل کن عیار خویش را
صرف بی کاری نگردان روزگار خویش را
بُت شکن باشی اگر ، آتش گلستان می شود
بندگی کن در جهان پروردگار خویش را
پیش از آنکه در خزان از زرد رویی وا رَهی
در بهاران ، خود بیَفشان برگ و بار خویش را
تا نَیُفتادی به گردونِ بیابانِ عدم
گردبادِ صحنه گردان کن غبار خویش را
توشه ی یاران در آن منزل نمی آید به کار
پُر کن از زاد سفر جیب و کنار خویش را
باب باشد شعله ی نیلوفری در بَزم قُدس
دور کن از جان خود دود و شرار خویش را
جوخه ی دار ست پای این مدار واژگون
حلقه ی ناحق نکن دار و ندار خویش را
دام گسترده ست با صد دانه این صیّاد پیر
بندِ عُزلت وا نکن از پا شکار خویش را
در تلاطم باش تا از پا نیُفتی مثل رود
وصل کن آخر به دریا جویبار خویش را
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 22 آذر 1401 20:17
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
جواد مهدی پور 26 آذر 1401 07:32
سلام و احترام
ممنونم از حضور سبزتان
جناب عاجلو گرامی
کاظم قادری 24 آذر 1401 10:27
سلام و درود
پیش از آن که در خزان از زردی آبستن شوی
پرکن از اسباب رفتن کوله بار خویش را
جواد مهدی پور 26 آذر 1401 07:33
سلام و احترام جناب استاد قادری عزیز
از تک بیت زیبایتان بهره بردم
عالی ست
ممنونم از حضور سبزتان
جواد مهدی پور 26 آذر 1401 07:34
مهدی رستگاری 25 آذر 1401 22:27
سلام و درود ججناب دکتر مهدی پور. مثل همیشه مستفید شدیم
جواد مهدی پور 26 آذر 1401 07:36
سلام و احترام جناب استاد رستگاری عزیز
ممنونم از حضور گرمتان
زنده باشید به مهر