خودت می دانی

ارسال شده در تاریخ : 24 فروردین 1402 | شماره ثبت : H9424509

عشق، پایانِ سکوت است، خودت می دانی
هجرتی تا ملکوت است، خودت می دانی

وعده ی زاهد ما، باغ بهشت است، ولی
جلوه ای از بَرَهوت است، خودت می دانی

آنکه دستش نبود سبز کویرش خوانند
واحه ی وادی لوت است خودت می دانی

در پی قوم دغلکار هر آن پا بدوید
دست شیطان به قنوت است، خودت می دانی

این همه شور شعاری که به شبخانه ی ماست
همه از قوَّتِ قوت است، خودت می دانی

عقل بیچاره بر آن است زند ریشه ی عشق
بینوا در هَپَروت است، خودت می دانی

در نمازِ شبم این نکته شنیدم از "جان"
حال خوش در ملکوت است، خودت می دانی

9 فروردین 139‪3
ویرایش شده در 23 فرودین 1401

طارق خراسانی از دفتر : غزل 25 فروردین 1402 2نظر

غزل

تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5

نقطه نظرات

تعداد نظرات: 2 ارسال نظر جدید

نظر 2

امیر عاجلو 25 فروردین 1402 08:59

لطیف و دلنشین
علی معصومی 26 فروردین 1402 20:24

درودها حضرت استاد
♡♡♡
خودت می دانی

زندگی آیه درد است، خودت می دانی
مثل میدان نبرد است خودت می دانی

گاه پاییز و زمستان و گهی مثل بهار…
گاه بارانی و سرد است خودت می دانی

با خبر هستی و آگه شده ای کارش را
از وفایی که نکردست خودت می دانی

جفت شِش داده ولیکن شِش و بِش هم دارد
مثل یک تخته نرد است خودت می دانی

ای بسا ناله که بر گور جوانمردان کرد
روزگاری که نه مَرد است خودت می دانی

خانه ی ماندن اولاد بشر اینجا نیست
روی هر پنجره گَردست خودت می دانی

سبزی برگ درختان دو سه ماهست اما
آخرش یک رخ زرد است خودت می دانی