شاید تو دل ِ سنگ ِمرا نرم کنی
از زندگی ِ یخ زده ام شرم کنی!
ای "مرگ" تو یک واژه ی برعکس بشو
شاید دل ِ این غروب "گرم" کنی
★
یک روز تمام چوبه ها ، دست به دست
خواهند نوشت :
گردن ِ مرگ شکست...
گویند که با گلوی فریادی سرخ
آن مرد ، دهان ِ دار را خواهد بست
★
افسوس شب ستاره آویز نماند
حتی ره برگه های پاییز نماند
همواره کنار قلب ، «تنهایی» بود
انگار میان سایه او نیز نماند
★
یک مرگ-غروب-دشنه-فانوس و خون
هنگام فرار ِ روح : ناقوس و خون
یک جاده ی غرق ِ آینه بیدارست
من مرز شدم میان کابوس وخون
★
در جاده ی مه زده : چراغی تنها
در سیل ِکویر ِ سرد : باغی تنها
یک مزرعه ی سیاه و پروازِ شب و
یک دسته مترسک و کلاغی تنها !
★
تقویم اگرچه سوخت؛وادار شدیم...
خود :عقربه های ساعتی تار شدیم
رفتیم به بی زمانی محض ... ولی
در دره ی اعداد گرفتار شدیم !
فرشید افکاری
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 3
خسرو فیضی 21 فروردین 1399 22:37
. با بهترین درودهایم
. استاد سروده ای عالی بود
.
محمد مولوی 07 تیر 1400 14:45
زادرورزتان مبارک
محمد مولوی 07 تیر 1401 00:07