بانو "فریده عینی" شاعر لرستانی، زاده‌ی سال ۱۳۶۵ خورشیدی در نورآباد و اکنون ساکن تهران است.
ایشان دارای مدرک کارشناسی در رشته‌ی علوم تربیتی است و به دو زبان لکی و فارسی شعر می‌سرایند.


▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
مِ چو کَلکَه خراوِم، دَنگ سواری مَرمنیم
هیکَه هیک تازه عروس، مینگَه نوآری مَرمنیم
خَم تو چوبچ باولین هرمه عه کولما بو مدوم
اَر گری بنمیر زمین دل چو داواری مَرمنیم
کم بوری، کم دی بچو، کم تُوربِکیشم کَر چیا
آ خوت إ چین و هَتنته اَر بناری مَرمنیم
چو چُلوسک وآ بِردمه، بینم بکومه کوم ولات
بیمه آگِر گیون وژم، خَم کُل شاواری مَرمنیم
مِ چُزونم شِوَکی باره مَکین میلینمه جا
مِ نزوستِم بَش خَمِم دِت باوَه داری مَرمنیم
چو کُلین بَریا مِدوم هر هامه چِرچِم لرزما
دَنگ دوآ هه یا خدا دل کُل زاواری مَرمنیم
اَر دراخل نیشتمه، چو لیوه اِ سَر وژ چمه
سَر ایواره چو دُزی دَنگ های هاواری مَرمنیم.


(۲)
نِمَم چاتی خدا، هر موره ماری                      
دلِم کت کت بیه و هر شوره ماری
مَری ژَنْ لم پِرو طالَع سی کِم                          
کِه بعدِ شَش دِتا کُر کورِه ماری
چَنِه آگِر بلیز و برشیا مَه                          
خدا سِئرَه مَکِه‌ و خاپورَه ماری
تَم و توزه دلم وِشکونی اُوری                          
هِنا ساز و چَمَر ئه دویره ماری
بِنالِن، دنگ بِکَه، گیس ئَر کُتَل نی                          
که لاره دنگ برا ئِه گوره ماری
مِه شونم داسَه شون دنیا هُمالا                          
میر ساز و دلیژ ماهوره ماری
نمم چاتی خدا هر موره ماری                          
وَظاری کُل اَرا کر کوره ماری.


(۳)
بیلا اِیر بِچوقی إ مِلکِ خَمه
بیلا شاله رو بو إ نا مَلْهمه
بیلا توینْ بِگِرمه وَر و دی بِچم
إ مِلْکه گه بیزیایه إ مِ چَمه
...
مِ دیمه دِتی هر گَِلالاوَسی
بیلا کَم وِلاتِم بِنیشنه دیار
موشِن گیسَلِت دین بَنومه مکن
منی حق دِرِم اَر بِکیشمته دار
...
دَس إ کِر نماجی پیا جاکَتی
بیلا آگِر إ گیون و مالم بِنِم
وَماپوکی أ مِل سَرو رویه مه
نَتوستِم پَرو دل عیالم بِنِم
...
سَر ایواریه و نورِّ داپیره مای
چَنیکه روله کو نِماری هِنات
تو چین و هتا مِشتی داخ أر سخون
مٔ هه هَر خدا بیلیت ارا نِهات
...
بیلا دی بِشینیمنه یه وِژا
چَنی هر وِژِم بَمَه إ تُونرا
مِ دی دَسْمِ دَمْ وِل بیه هَر بِشین
تو جَلدِک أ نوم رو و أ شُونرا.


(۴)
پلَه داسی زمین تینی شِکونی
تو وارونی خدا، تله تقونی
چِکر داسی گُل اَر پالدوم کِراست
قَطاره گُلوَنیت دَم خَم جَرونی
شَکَت بی دی خدا اَژ خلق تنیا
بِروت کِردیه کَمون تیری پرونی
کَتینه وَرنوک و شَواز ولاتی
خَنه و دَسمال دَسِت دوزه جِرونی
اَورپنج بین تو مِه هَر چم بیه چه؟
بِخیره، جنگ کُچک یا پابرونی
مِه ساریش دل بِکم یا دل بِکَم بار؟
یَخَم عه دَس تونا تا کو کِرونی
تُمارزو بیم بوئه وا هوفه روژی
بِلَم اِ وا تونه دَم شَن پلونی
دوارهَ عید هَت و دنگته قِلای مای
بِچِم دَس خَم هَت و شالی دُرُونی.


▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
بار دیگر بر نمی‌گردم مگر بازور عشق
گردنم جا مانده لای هیبت ساطور عشق
زخم‌های کهنه و اندیشه‌های زخمی‌ام
تکه‌هایی مانده پشت نقطه‌های کور عشق
دست‌هایم در تکاپوی رسیدن مرده بود
ننگ بر پیمان راه و لنگی تیمور عشق
می‌کشد گاهی مرا چشمان پر اندوه درد
زنده می‌دارد امیدت حقه مشهور عشق
گور خود را کنده دنیا مرگ پایانم نبود
ضجه‌هایم مانده لای لکنت ماهور عشق.


(۲)
بر من نزن ای صاعقه‌ی سرد، با مشت تو از پا ننشستم
هرگاه به من طعنه زد این خاک، برخاستم و پیله شکستم
تنهایی پیوسته‌ام انگار، با خنده‌ی امید فرو ریخت
عشقی به میان آمد و بارید هر بار که بی‌واهمه رُستم
مردی که هجوم نفسش باد، مردی که غرور بدنش کوه
رودی که فقط شعر می‌آورد، آمد و گلی داد به دستم
از من بگذر فاصله‌ی تلخ، من مهد امید و هیجانم
رودم که رها می‌شوم از کوه، با سنگ خیال تو نبستم
بگریز زِ من دست طبیعت، از من به هراس آمده تقدیر
من شادی پرورده‌ی خویشم، عهدم که کماکان نشکستم.


(۳)
بی‌حرف و مشتعل، بین هراس‌هام  
پیمان خنجر و پیکار داس هام  
خونی که می‌دوید، سمت شقیقه‌م  
خندیدن توبه، گور لباس‌هام  
صلابه‌های درد، سنگین و مضطرب  
تاریخِ زخمی از، این اختلاس‌هام 
گیجی میان دین، جهل و شعور و کفر  
آموزش خدا، تویِ کلاس‌هام  
تنهایی عظیم، دست دعا تهی  
مغزی که پر شد از، تیرِ خلاص‌هام  
سرگیجه‌های گیج، در ذهن کائنات  
در سینه‌ام شکست، رد تماس‌هام 
خاموشی خدا، پل را شکسته بود 
من صوت مرده‌ی این انعکاس‌هام.
 


گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)