اسیر زلف تو خیل گناهکارانند
کویریان لبت در هوای بارانند

نفس نفس به هوای تو عاشقی کردند
کبوتران که طراز رخ نگارانند

به آرزو برسان تشنگان این سامان
پرنده ها که سروش تب سوارانند

رسیده ا...

شراب ریخت نگاهت در استکان دلم
ببین گرفت در آواز جان زبان دلم

شنیده ام که نفس می کشید به باغ تنت
عقاب قاف دلت توی آسمان دلم

غزل حکایت اشکی ست روی گونه ی صبح
که می چکد به تغزل در اوج جان ...

دلداده ام به ساحت چشمانت
از ابتدای خلوت تنهایی
می خواهمت به طعم غزلهایم
در امتداد جاده شیدایی

باور شده سکوت غم انگیزم
در کوچه ای که بعد تو بن بست است
در خلسه نگاه پرستویی
که از شراب خنده ...

پر کشیدم که آسمان باشم روی شهری که غرق باران است
با وجودی که عشق می داند مثل من در غزل فراوان است

نان شوقت کشیده پایم را تا حریم نگاه لبریزت
من همان احترام شایانم که گلوگاه شوق مهمان است

...

بگذار دلم حال خوشی داشته باشد
حتا اگر از حادثه انباشته باشد

در صحنه ی نقاشی چشمان تو زیباست
دستی که نهال غزلی کاشته باشد

از قلب کویری چه توقع که نباید
از غم ترک دغدغه برداشته باشد

...