خلیج همیشه فارس

درغروبی قلبم از مهر وطن لبریز بود وز عشق آکنده
 ساکت وتنها کنار  ساحل زیبای این دریای گوهر خیز و رخشنده

ساحل دریای پارس ،این آبراه سبز طولانی و طوفانی
بر خلیج فارس مهمان بوده با امواج بی پایان و کوبنده 

در افق کوچ حواصیلها بسوی دشت و صحرا بود از دریا
یک طرف جنگ عقابان بود وحشی وار با قوهای پر کنده

آسمان پرگشته بود از لک لک و مرغان دریایی هزاران جفت
ساحل دریا پر از تکرار در تکرار در تکرارجنبنده

آب ،این میراث جاویدان خلقت موج گردان بود هرلحظه
تا رساند  قایق  دیروز را بر ساحل پیروز در امروز و آینده

کاروان لنجهای خسته ی مردان ماهیگیر بی پروا
صف به صف در هرکران برآب و طوفانها چه زیبا  بود رقصنده

سفره ی دریای بی پایان به هرجا میزبان مرغ و  ماهی بود و اردکها
مرغ  ماهی خوار و ماهی،سرخوش  از این آبهای گرم و بخشنده

ناله ی یک مرغ حق کز بیشه زاران گفتگویی با خدا می کرد پیوسته
آنچنان بر دشت و صحرا شد طنین انداز گویی آتش عشقیست سوزنده

چشمه ی جوشان دریا دم به دم صدها صدف می ریخت بر ساحل
تا کند لبهای ساحل را پر از خوشحالی و لبریز از خنده

بستر دریا مداوم زایش مرجان و ماهی بود و مرغابی
آفرینش نقش جان می زد  بر این دریای رمز آلود و زاینده

دست طوفان موج را با صبح ساحل آشنا می کرد چون ساحر
گفت باید آفرین  بر آن خدای  بی زوال و آفریننده

از ازل تا بیکرانها موج دریا باز می رقصید و می چرخید
برده آرامش ز جان ساحل سنگی  از این امواج وهم آلود و چرخنده

هر صدف را جستجو می کرد هر دم مرد دریا گرد در دریا
 بر مسیر موج و ساحل،  بلکه مروارید را می دید  وشاید بود  یابنده

موج دریا در پی طوفان و تندرهای وحشی   برهوا میخاست بی وقفه
تابش خورشید بر ساحل زده چتری درخشان و درخشنده

 از تن خورشید میبارید هزاران نیزه های نور  پی در پی
مشعل افلاک تابان بود بردریا ز آن خورشید گرمابخش و تابنده

داریوش یا اردشیر  یا یک شهی از پادشاهان بزرگ کشور ایران
نزد انجیر معابد لوح سنگی را بپا کرد وچنین بنمود  پرونده

خط مرز پارس را با خط میخی بر تن مرجان  بروی سنگهای باشکوه خارک
حک نمود این را  :،،کنون من این دیار خشک و سوزان را نمودم  سبز و زیبنده

جاودان باش ای وطن از  ساحل سبز خزر تا نخلهای  ساحل  بوشهر
از بلندای دماوند و تن البرز پیر و قله ی الوند  پاینده

تا کران دور دست چابهار و ساحل زیبای هرمزگان و بندرگاه
جنگل دریا کنار و آسمان با ابر  و باد و رعدهای تند و  توفنده

هرمز و تنب بزرگ و کوچک و خارک و ابوموسی ،پلور، مینو
کیش ، لاوان ،قشم ، آنسوتر  شکوه جنگل حررای پیچنده

در سکوت خاک و فریاد بلند قله هایت در هزاران سال
 هست رازی در دلت ، نا گفته از پژواک  دردی استخوان سوز و  فزاینده

ای وطن ،عشق تو در قلب من و مهرت به جانم هست یک باور
آتش عشق تو در دلهای  مردانت فروزان باد ، بیدار و فروزنده

ای وطن ای مادر دردآشنا و خسته ی تاریخ، ای ایران  جاویدان

گر نباشیم پاس دار  خاک تو، در  محضر تاریخ خواهیم گشت شرمنده

از مجموعه اشعار پژواک فریاد
دفتر اساطیر
سروده شده در 18 شهریور 401

پی نوشت:

سنگ نبشته ی جزیره خارک

اولین کتیبه مرجانی با خط میخی روز چهارشنبه 23 آبان سال 1386 در هنگام احداث جاده توسط شرکت ملی نفت ایران در جزیره خارک از زیرخاک بیرون آمد.
این کتیبه اولین کتیبه سنگی مرجانی کشف‌شده تا امروز است. طبق نظر کارشناسان باستان‌شناسی خط میخی فارسی باستانی کتیبه ایران مستند‌ترین سند تعلق خلیج‌فارس به ایران از زمان هخامنشیان بوده است. 

ترجمه سطر به سطر:
این کتیبه هخامنشی روی صخره‌ای مرجانی به ابعاد 85 در 116 حک شده است. در این کتیبه پنج سطر و شش واژه فارسی باستان به چشم می‌خورد که پنج واژه آن تاکنون ناشناخته بودند. این‌چنین ترجمه‌شده است:

(این) سرزمین خشک و بی‌آبی بود شادی و آسایش را آوردم

1- بود

2- زمین خشک بی‌آب، آسایش

3- جاری من

4- بهنه (یک اسم خاص) یا حاکم را

5- چاه‌های آب ....

این کتیبه تاریخی توسط برخی افراد ناشناس با یک شی نوک‌تیز در خرداد 87 از بین رفت.

ایمیل مقصد