سرزمینِ صورتم تا شادیش از یاد برد
رنگ سرخش زرد شد آبادیش از یاد برد
شعله ور آتشِ دل رفتی و ناله زدم
آهِ سردم شعله اش، یا داد برد
گوش جان آرام بود از صدایِ نی لبت
سازکردی جدایی، پرده اش فریاد برد
هر قدم برداشتی لرزه آمد در درون
آخرینش که تمام خانه از بنیاد برد
با غزل هم که غمِ فاصله مستور نشد
طرحِ دیگر زدم و خاطره در گور نشد
کی شود گم نظرت ریشه شده
پیچیده رگش به جسمِ اندیشه شده
ماهی برگشته از دریایِ تو
کی فراموش، دیده یِ مینای تو
مرغ دور افتاده یِ صحرای تو
تا ابد مجنون شد از لیلای تو
دردِ جورت طاقتم از یاد برد
استخوانم سوخت خاکسترم بیداد برد
کهنه صیدی که خرامان در دام
صیدِ تازه که دل صیاد برد
سرزنش گفتم زمین،زمان را ناسزا
عاقلان گفتند دیوانه ادب از یاد برد
دفتر شعر هم نبودی پاره شد
بند بندم غزلت را باد برد
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 13
امیر عاجلو 01 بهمن 1399 08:33
درود بر شما
میثم علی یزدی 01 بهمن 1399 20:53
سلام و سپاس جناب عاجلو پایدار باشید
کاویان هایل مقدم 01 بهمن 1399 09:18
ایامتان خوش و کامتان روا استاد
میثم علی یزدی 01 بهمن 1399 20:54
درود جناب هایل مقدم درسی در محضرتان پس میدهم
بهنام حیدری فخر 01 بهمن 1399 12:42
درود بر شما ادیب ارجمند و فرهیخته
میثم علی یزدی 01 بهمن 1399 21:09
درود دوست ادیبم ماندگار باشید
منصور آفرید 01 بهمن 1399 19:31
درود بر شما
زیباست.
میثم علی یزدی 01 بهمن 1399 21:10
سپاسگزارم استاد گرامی جناب آفرید
کرم عرب عامری 01 بهمن 1399 21:28
آفرین افرین
میثم علی یزدی 02 بهمن 1399 09:40
سپاسگزارم استاد گرامی
محمد رضا درویش زاده 02 بهمن 1399 12:27
هزاران درود
میثم علی یزدی 02 بهمن 1399 13:55
سپاسگزارم دوست شاعرم
علی احمدی 11 بهمن 1399 06:08