مشق عشق

سفر کردم به جایی در جوانی // برای درک عشق و مهربانی
به جایی که گل و پروانه باشد // شراب و سنبل و پیمانه باشد
به آنجایی که جایی خوانده بودم // اگر افسرده و درمانده بودم
برای امن و آرامش به کام است // به غیر از عاشقی آنجا حرام است
در آنجا خیرمندان خانه دارند // کبوترهای خندان لانه دارند
در آنجا هیچ مسکینی نباشد // نشان از عقده و کینی نباشد
همه مستغنی از مال و منالند // بری از رنگ دنیا و زوالند
در آنجا سائلان پیوسته مستند // حظیظ جام صاحبخانه هستند
به آهنگ سرای دلربایی // به امّید شفایی ، التجایی
رسیدم من به پردیسی که باید // سیاوش را فرنگیسی که باید
هوا پاک و معطّر بود آنجا // پُر از انوار برتر بود آنجا
سراسر باغی از آیینه بودش // گمانم صبح یک آدینه بودش
تمام رنگ ها فیروزه ای بود // طلایی آستان و روضه ای بود
ز هر قوم و قبیلی دیدم آنجا // چه صف های طویلی دیدم آنجا
تمام طاق ، لبریز از دعا بود // پُر از صوت تمنّا از خدا بود
عجب بیچارگانی دیدم آنجا // ز خود بیگانگانی دیدم آنجا
یکی بیماربود و ناله می کرد // گِله از خدعۀ دجّاله می کرد
یکی دیوانه بود و داد می زد // حروف بسته را آزاد می زد
یکی درمانده بود از بی پناهی // گریزان از صواب و از مناهی
یکی نام خدا را جامه می کرد // یکی جان هدیۀ جانانه می کرد
یکی ابر بهاری بود و باران // یکی خونین جگر از هجر یاران
جوانی ساکت از جنس غریببان // نشسته گوشه ای سردرگریبان
گروهی دو رتر در خواب بودند // اسیر خواب های ناب بودند
منِ بیچاره حیران مانده بودم // میان خیر و خذلان مانده بودم
فرو افتاده بودم در خیالات // غریب و عاجز از توصیف حالات
ز پیری که در آنجا در گذربود // پَری در دست و خدمتکارِ در بود
جوابی خواستم از روی امعان // که ای آقا ! سؤالی دارم از جان
خبر دادند اینجا شهر عشق است // غمی ار هست تنها بهر عشق است
دراینجا سائل و درمانده ای نیست // گرفتار و زِ هرجامانده ای نیست
در این خانه همه در احترامند // همه پاک و نجیب و بامرامند
بگو پس این همه آهِ نهان چیست؟ // نشانِ مکنت این بندگان چیست؟
چرا آه از نیاز و دردمندی است؟ // دعاها ترجمان آزمندی است؟
چرا اینجا اثر از عاشقی نیست؟ // خبر از لاله و از رازقی نیست؟
همه بیمار و بی یار و غریبند // ز نعمت های دنیا بی نصیبند
یکی سر در گریبان تشنۀ آب // گروهی بی خبر از آب در خواب
کجا شد آن حریم امن و آرام؟ // لب خندان و چشمان دلارام؟
چرا دل ها به دنبال سراب است؟ // بگو افزار یا معنا خراب است؟
بگفتا ای جوان چندان جوانی // که فرقِ صاحب و مهمان ندانی
یکی صاحب ، یکی مهمان ببیند // یکی راهب ، یکی رهبان ببیند
یکی با آزمندان می نشیند // یکی بر فرقدان مأوا گزیند
همه میهمان ها اینجا عزیزند // رضیّ و کامیاب و مستفیضند
اگرفردی به خوردن آشنا نیست // مقصّر، صاحب مهمانسرا نیست
همه فرهاد و شیرین میزبان است // تباین از زمین تا آسمان است
چنان که میزبان تنهایِ تنهاست // تفاوت ، در سیاقِ میهمان هاست
یکی بیش و یکی کمتر بخواهد // یکی ریش و یکی افسر بخواهد
یکی با قطره ای سیراب گردد // دلش ، بحری ز عشق ناب گردد
یکی در بحر، امّا در کویر است // به گردابِ هواهایش اسیر است
یکی از فرطِ سیری خواب گشته // یکی از تشنگی بی تاب گشته
عمل آن بِه ، که تو پروانه باشی // به گِردِ شمعِ صاحب خانه باشی
اگر سودای مشقِ عشق داری // قدم بر جایِ پایِ او گذاری

ایمیل مقصد