" اندوه سپید"
رشد کرده ای
دور کلمات
گرد
یه شکل حدقه ای سیاه
در چشمانم،
بروزتری
از ماه
و چیزی کم نداری
از شب.
پیچیده ای
برخاسته از مرگ،
که به آسانی
فرو افتاده ای
در برگ،
بریز از عبور اشک ها
روی صورتت
و بخیسان دلت را
در گلو
به خودت برگرد
از حروفی سبز
و در اندوهی سپید
پنهان شو...
بگذار خورشید
به افق برسد
بعد از این خط
جهان شعله ور خواهد شد
در تاریکی...!
شاعر: مرضیه رشیدپور(کیمیا)
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
امیر عاجلو 26 امرداد 1401 21:37
درود بر شما
زهرا آهن 26 امرداد 1401 23:10
درود بر شما
قلمتان نویسا
شاد و تندرست باشید
فاطمه شایگان 27 امرداد 1401 21:30
سلام ودرودهای فراوان
بسیار زیبا وستودنی
احسنت
همواره قلم در دست،
پیروز وموید باشید
حافظ کریمی 29 امرداد 1401 03:04
مسعود بافقی زاده 29 امرداد 1401 16:18
مرسی ..احسنت