فانوسو از شبای من نگیرین
غنیمته واسم توو این سیاهی
دلم هنوز پیشِ ستاره گیره
چرا تموم نمیشه این دوراهی
چرا تموم نمیشه این زمستون
تا کی میشه با برف و سرما جنگید
تا کی باید از شبٍ تاریک و تار
هراسید و هراسید و هراسید
خودم رو جای گلدونا میذارم
نه برگی نه جوونه و نه ساقه
هیچکسی حتی آب بهم نمیده
جام همیشه تنها توی اطاقه
دور و برم خالی و سوت و کوره
ترانه و شعر و غزل ندارم
ستاره هم ازم فراری شده
گرمیِ آغوش و بغل ندارم
میترسم از شبِ سیاه و تاریک
میترسم از هجومِ برف و آوار
میترسم از دل از ستاره کندن
میترسم از خاموشیِ شبِ تار
فانوسو از شبای من نگیرین
دلخوشِ این سویِ کمِ چراغم
نذار تموم بشم بیوفتم از پا
گوشه ی تنگ و تاریکِ اطاقم
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 01 امرداد 1401 15:12
لطیف و دلنشین
Dariush Jelini 02 امرداد 1401 21:38
نوش نگاهتان
حسن مصطفایی دهنوی 04 امرداد 1401 07:12
درودها بر شما استاد گرامی ادیب فرزانه و فرهیخته
بسیار زیبا، دلنشین و سرشار از احساسات لطیف سروده اید
قلمتان نویسا
سیاوش دریابار 28 شهریور 1402 10:22
با سلام
مهرتان مستدام
شعرتان جاودان