سر ِ من گر به رود سّر تو از سر نرود
مهرِ تو از دلِ من گر چه به خنجر نرود
زنده ی نر گسِ معصوم ِ دو چشمان تو ام
چکنم تا زمن آن نور ِ سحرگر نرود
کافری کفر تو را دید مسلمان شد و گفت
هر که آید به تماشای تو ، کافر نرود
گر خدای خرد از بندگی ات پی ببرد
می شود بنده که از بندِ تو دیگر نرود
همه جا حرفِ تو ای اشرف و فرزانه ی ما
عجب این قصه اگر تا صف محشر نرود
خلق و خو ی تو به هر ذا ئقه ای خوش آمد
هر که بیند عسلی را پیِ شکر نرود
کو بلندی که سر سجده به پایت ننهاد
چه شهی نزد تو آمد که قلندر نرود
کیست کز جام تو آبی خورد و گل نشود
یا که آید به گلستان و معطر نرود
گر چه میدانِ تو میدانِ ظفر در ظفر است
هر کسی فکر خطا کرد مظفر نرود
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 4
علیرضا خسروی 21 خرداد 1395 01:13
درود بر شما
حمیدرضا عبدلی 21 خرداد 1395 04:43
با سلام استاد بسیار عالی موفق باشی
محمد جوکار 22 خرداد 1395 00:44
درودها بر استاد خادمیان عزیز
کلام شیوا و خامه ی توانایت ستودنی ست
قلمت نویسا و مهرت مانا
حبیب رضایی رازلیقی 26 خرداد 1395 17:35
درود بیکران بر شما استاد خادمین