بسمه اللطیف
دلداده
در تغزل
دلبری بود سخت دلداده
دور از شهر خویش افتاده
در چمنزار حسن و عشق و وفا
قامتش همچون سرو آزاده
شادی عمر و مایه بهجت
مهربان دلبری خداداده
چشم پرفتنه اش پر از مستی
نگه مست او پر از باده
لب شیرین شکر انگیزش
جامی از خون سرخ بیجاده
کام دل جان گرفته چون از او
خوش در آن شهد نوش افتاده
صبحگه در پریش گیسویش
دل نسیم سحر ز کف داده
شکر ایزد که قسمت این گوهر
در دل روزگار بنهاده
مهدی این شعر آفرینی بود
بر لب آن سبوی پرباده
#مهدی_رستگاری
بهمن سال یکهزار و سیصد و هشتاد و هفت خورشیدی
۰۰۶
دفتر شعر روزگاران
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 13 آذر 1402 13:42
درود بر شما
مهدی رستگاری 14 آذر 1402 07:07
درود و سپاس
سیاوش دریابار 14 آذر 1402 09:42
چکمه چرکی
وقتی اومد
با خودش گِل اورد
چکمه چرکی
بجاش گل ها رو برد
.......
سلام
سرودهتان زیبا بود
مانا باشید
مهدی رستگاری 15 آذر 1402 09:00
درود و سپاس جناب دریابار عزیز