گلِ پَرپَری گفت با بلبلی
تو گر عاشقِ سینه چاکِ گلی
من آن گل بُدم حالیا پَرپَرم
ولی کس نیامد دگر در بَرَم
به پَرده رُخم بود و دستی رسید
مرا با قساوت که از شاخه چید
نوازش نکرد و به آبی نبُرد
زمینم زَد و پای بَر سَر فِشُرد
به بادی به هر سو روانه شدم
به دل های پَرپَر بهانه شدم
نشان در مزاری که پَرپَر شدم
به دست کسان لای دفتر شدم
کسی هم به زَر پَرپَرم را ستود
گلِ سینه کرد و به سینه فزود
به شکل دگر روی انگشتری
مرا جلوه ای داده خود گوهری
اگرچه که نقشم به دفترنکوست
ولی خود غمم پَرپَر آرزوست»
چو بلبل شنید آن سخنهای زار
به بالَ ش که سر بُرد و شد سوگوار
خدا را که برگِ گل او را ستود
به بلبل بگفتای غم را چه سود؟
بشر نیست، جُز یک هوا و هوس
تو را هم به روزی بَرَد در قفس
به خود خواهی اش چرخ ویرانه شد
چه ویران از او باغ و گُلخانه شد
شنیدم سحرگه ز بادِ بهار
که او هم ز انسان شده دل فَکار
بشر عاقبت خویش پَرپَر کند
ز آنچه کند، باز بدتَر کند
سر آورد بلبل ز بالِ غم اش
که شد گفته ی گل همی مَرهم اش
به مِنقار خود گل به بالا گرفت
به اوجِ یکی شاخه مأوا گرفت
زد آن را به یک شاخه ای در فراز
ستایش همی کرد و وانگه نیاز
چنان چهچه زد که گلهای باغ
گرفته ز هم، خود ز عاشق سراغ
نسیمی به شادی چنین گفت مست
که بلبل کنارِ نگارش نشست
خرداد 1393
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 2
محمد جوکار 12 دی 1395 01:16
درودها استاد خراسانی گرانسنگ و بزرگوار
خرسندم که مجالی برای عرض ارادت و خوانش مثنوی آموزنده ای از احساس شیوایتان یافته ام
رقص قلمتان جاوید
طارق خراسانی 12 دی 1395 11:39
سلام و درود بر ادیب و شاعر گرانمهر
حضرت استاد جوکار عزیز
سپاس بی کران از محبت و بزرگواری های شما استاد ارجمندم .
در پناه خدا شاد باشید