غروبی ترین دریا

ارسال شده در تاریخ : 27 بهمن 1395 | شماره ثبت : H944679

برف می بارد از نگاه زمان
شعر در حجم باورم مانده
چون نهالی که تازه می روید
تبر عشق بر سرم مانده

غم علیرغم آسمان غزل
روی احساس من قدم می زد
در شبی که بهار می بارید
زخمهایم مرا بهم می زد

روی سر شاخه های احساسم
برف باور نشسته بود اما
حسرتم یک سکوت ممتد بود
تا غروبی ترین دل دریا

سبز می شد زمین پس از باران
بعد یک فصل سرد و طولانی
آن کسی را که دوستش دارم
مانده در بغض تلخ و بحرانی

برق عشقی نشسته در بغضم
مثل خورشید آسمان پرور
من همانم که می کشم خود را
در سکوت شکسته در حنجر

عشق یعنی " پرستش " مهتاب
توی محراب بی قرار غزل
آسمان باشی و بفهمانی
به همه رسم انتشار غزل

پرستش مددی

۱۳۹۵.۱۱.۰۹