یکی از بهترین سروش های این جانب

نقد 9

• 

  سیاوش آزاد   20 دی 1400 17:52

  سلام موقوف بودن معنای مصرع اول به دوم موجب کژتابی نیست ؟ ی در مصرع اول ممکنست به معنای
  هستی خوانده شود همین دریاچه کدام دریاچه مگر دریاچه ای پیش چشم مخاطبست یا دریاچه ی دیگری
  هم وجود دارد شخصا قوی سیاه را دوست داشتم در انتهای سروش باشد ولی ظرافتی در قوی سفید هست و
  آن ارتباطش با کفن است آفرین بر شما
  • 

    محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:01

    سلام و درود و سپاس فراوان
    و چند مطلب در پاسخ شما بزرگوار:
  • 

    محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:03

    1. کژتابی چرا؟! اتفاقا به نظر بنده،
    مصراع یا لَخت نخستین، به طرز جالبی
    مخاطب را به انتظار می کشاند تا لخت بعدی.
  • 

    محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:11

    2. همچنین یکی از امتیازات شعر پیشرو سروش بر قالب های سنتی
    و حتی نیمایی،
    امکان استفاده از وزن پردازی پیشرو است.
    برپایه ی همین وزن پردازی پیشرو،
    دست شاعر باز بوده است تا
    مضمون واحدی را داخل دو مصراع واره ی
    اول و دوم تقسیم کند.
    در قالب سنتی، مجبور بودیم
    مصراع های اول و دوم را در
    یک مصراع بگنجانیم یا نهایتا
    از قافیه ی جدیدی استفاده کنیم
    یا مثل قالب قطعه، قافیه ی اول را
    آزاد بگذاریم اما باز هم در وزن پردازی
    بشدت محدود می شدیم.
    راستش لخت نخست را هم
    ابتدا بر همان وزن و قافیه ی اصلی
    سروده بودم اما دلپسند نیافتاده بودم.
    بعد به سراغ امکانات شعر سروش
    رفتم، مواردی همچون وزن پردازی پیشرو
    و آزادی بیش تر در قافیه
    یا به عبارتی:
    اولویت دادن به معنا بجای قافیه
    و معنا را فدای قافیه نکردن.
    • 

      محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:29

      4. ویرایش قسمتی از مورد 2:
      
      ... سروده اما دلپسند نیافته بودم
      
  • 

    محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:13

    3. در مصراع اول، "هستی" به کار نرفته.
    در لخت دوم، "همدستی" آمده است.
    • 

      محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:23

      3. در شعر سروش - برخلاف شعر سنتی-
      سعی می کنیم محیطی چندخوانشی، باز و انعطاف پذیر
      برای مخاطب ایجاد کنیم تا خودش به کشف حقایق
      بپردازد یعنی در شعر سروش سعی می کنیم
      پر کردن برخی جاهای خالی را به عهده ی مخاطب
      بسپاریم اما مدیریت کلان قضیه را با چینش درست
      زنجیره های معنایی، خودمان انجام می دهیم
      تا دست شاعر هم بسته نباشد (و در عین حال،
      مخاطب هم امکان چندخوانشی برایش فراهم باشد).
      در نتیجه:
      در شعر سروش، نه مثل قالب های کلاسیک،
      شاعرمحور محض هستیم و برداشت آزاد مخاطب
      را نادیده می گیریم
      و نه طبق فرضیه ی مرگ مولف،
      همه چیز را به دست مخاطب می سپاریم
      و خودمان را بی اعتبار می کنیم.
      چیزی بین این دو:
      خیر الامور اوسطها.
      • 

        محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:34

        5. ضمن این که گاهی در شعر سنتی
        مثل غزل های جناب حافظ،
        مفاهیم چندخوانشی به کار رفته است.
  • 

    محمد علی رضا پور   20 دی 1400 21:13

    3. در مصراع اول، "هستی" به کار نرفته.
    در لخت دوم، "همدستی" آمده است.