در جنگلی که ندارد عطر و مُشک
همه شاخه ها می گردند خُشک
نمی نشیند بر گلبرگهایش پروانه
نمی سازد عقاب در قله اش لانه
در خانه ای که ساخته اند قفس
بلبل نمی کشد هرگز نفس
در فردایی که می رسد یک روز
ریخته است اشکهایی از دیروز
هر خشتی که بر خشت می نهی
گویی بر زندگی دشنام می دهی
در هر شعری که میشود ترانه
خون دل ها گشته اند بهانه
و من مغروق در این سرابم
که تا به کی در پشت نقابم
کی می شکنم روزۀ سکوت را
به صدا در می آورم فلوت را
تعداد آرا : 5 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 13 اردیبهشت 1399 22:00
درود بزرگوار ا
ولی اله بایبوردی 13 اردیبهشت 1399 23:06
سلام و درود
علی روح افزا 14 اردیبهشت 1399 00:12
درود بر شما مهربان
در پناه حق..........
سعید اعظامی 14 اردیبهشت 1399 01:25
جناب افشار خواندنی جالبی بود.لذت بردیم.. سپاس
علی معصومی 14 اردیبهشت 1399 03:44
عباس ذوالفقاری 15 اردیبهشت 1399 09:39
سلام جناب بردیا..اندیشه شما ستودنیست اما جسارتا وزن شعرتان را نفهمیدم ایا عروضیست یا
نه....ببخشید
خسرو فیضی 27 اردیبهشت 1399 13:29
. درودها نثارتان باد
. استاد ارجمند و گراندیش کلک هنرمندتان زیبا
. سروده ای را رقم زده است
. موفق باشید
. @}