لعل لبش

« لعل لبش »
ای خالق ، این بشر که سخن گفتنی کند
صحبت زِ نیست خود و زِ تو ماندنی کند
حکمت بجوید از تو وگوید به خلق تو
لعلِ لبش1 ، زِ حکمت تو سُفتنـی کند
آن رسم دوستی تو، خود روشنس به ما
با رسم دوستی ، که توان دشمنی کند
هرکس فروتن است زِ تقوا و زهد و علم
خود را برون زِ جاده ی ما و منی کند
وای ازکسی که صحبت آن بر من است وما
آنجا که ناتوان طلب از ایمنی کند
در دوستان ، تو آن ره ما و منی مجو
آن دشمنس که خود من و ما و منی کند
در دفتری که صحبت ما جزء ثبت اوست
نـتوان کسی که صحبت خود گفتنی کند
وای از من و تو و من و مایی جمله خلق
ما عقلمان زِ حق ،طلب از هر دنی کند
داد از دَمی که صحبت خود گفته اس به ما
از ما حساب صحبت بـشنفتنـی2 کند
دندان من به درد شده است بر حکیم
خواهد حکیم ، چاره اش از کندنی کند
من مبتلا به دردم و در دست این حکیم
خاک است بر سرم، اگر آن دشمنی کند
دیدی رفیق ، چاره ی دردم بر حکیم
نـتوان کسی به حکمت حق ، دشمنی کند
این گردش زمانه بـگردد چو آسیاب
گندم در آسیاب،طلب از مایی و منی کند
دیوار آسیاب بلند است تا فلک
کوتاه طبع من ، طلب از ایمنی کند
قرآن بـگفت: جمله نشیب و فـراز دهـر
در دهر کیست ، جرأت نـشنفتنـی کند
در راه سیل ، نیست ره ایمنی ابد
طبعم زِ سیل آن طلب از ایمنی کند
قرآن بـخواند از شوق، معلم به گوش ما
از ما که بود شوق بـر آن خواندنی کند
آیا جفا به من که روا داشت ، غیر دهر
واضح به من جفا ، همه دهر دنی کند
ای یار من ، بیا بشمار این جفای دهر
گر همت تو جرأت بـشمردنی کند
از صد هزار جور و جفا ، یک رقم بیار
ذهن تو گر توان رقم آوردنی کند
داد از منس که خلق زمین ،دشمنس به من
آن کو که بر تو ، ابروی خود منحنی کند
در پایگاه عشق ، بـبینم نفوذ تو
عشق منـس نفوذ تو را دیدنی کند
بازا نفوذ دیگری آور به عشق من
تا عشق من به ذوق تو جان کندنی کند
عمرت دراز باد و خوشا حالت ای حکیم
بر طول عمر تو ، که توان دشمنی کند
داد از دَمی که خلق به روز حساب حشر
پرونده ی سیاه خودش ، دیدنی کند
بر انتظار لطف خدا ، کی توان کسی
با رأی خود زِ لطف خدا ، گفتنی کند
در انتظار یار ، اگر می بُوَم چه باک
لطفش به ذهن من ، سخن آوردنی کند
تا یار من نـخواهد و تعلیم من نـکرد
خوبـس حسن که ترک سخن گفتنی کند
٭٭٭
1- کنایه از معشوق 2- شنیدنی
حسن مصطفایی دهنوی

ایمیل مقصد