حسن مصطفایی دهنوی

امتیاز اعضا:

پند کردگار

ارسال شده در تاریخ : 21 آبان 1399 | شماره ثبت : H9413579

« پند کردگار »
بـر نعمت تسلطت ، ای حیّ1 کردگار
رحمی بکن، به جورکش دور روزگار
عطری زِ زلف خود ،بفشان بر نسیم صبح
تا بوی آن به من برسد ، صبح نو بهار
هر کس نظر به سوی تو بنمود و کوی تو
آغشته شد زِ خون دلش، دست دستیار
آنکس که بوی زلف تواَش ،در مشام رفت
خون دلش زِ دیده ، برون آمد از فشار
دلهای خلق ، زلف تو بر تار مو بـبست
مُردن به بوی زلف تو ، صدها هزار هزار
صد داد و صد فغان2،که ترحم نمی کنی
بـر آنکه بوی زلف تو دارد ، به انتظار
آخر چه بایدم بکنم ، ای طبیب من
مُردم دراین مرض،تو دوا ناوری3 به کار
ما را امیدی است ،به ره علم طبع تو
بر ما امید چاره ، بـبسته است روزگار
فرعون این جهان ، به تسلط قوی بُوَد
موسی(ع) کجاست تا بکند معجز آشکار
در این مدار حکم جهانداریـَت حکیم
کس را وقوف نیست،کدامس مدار کار
هرکس که عمر خود به همین ره نمود طی
واضح بدید ، فکر بشر نایدت4 به کار
حاجی به دیر و کعبه و مسجد تو دیدی اش
برگو کجاست ، آنکه زِ اول به ماست یار
اول به شوق دل ، به دیارش بـرفته ایم
آخر بـمانده ایم ، به حیرت در آن دیار
ای آفتاب برج عدالـت ، طلوع کن
من سوختـم زِ آتش شبهای تیر و تار
عدل تو ای حکیم ،کجا و کی به پا شود
خواهان عدل تو، نَـبُون5 روی رأس کار
هر کس که آرزو بکند ، عدل و داد تو
تا آنکه جان دهد ، نـتواند دهد قرار
ای یار مهربان ، تو مکن تکیه بر جهان
این دشمنـس ، تو بـکن از برش فرار
آن را که شوق دیدن رخسار دلبر است
پروانه است به شمع رخ و زلف آن نگار
تصدیق من بُوَد ،که جهان هرزه گرد بُوَد
بر گردشش ، به ما که نـدادند اختیار
آیا چه فتنه ای کند ، این دور هرزه گرد
تا این دو روز عمر مرا ، بـشکند قرار
حیف از جوانیـَت حسنا ،آن زِ دست رفت
در گوش تو نگفت: کسی پند کردگار
٭٭٭
1- زنده- نام خداوند 2- دریغا- ناله و فریاد 3- نیاوری 4- نمی آیدت 5- نباشند
حسن مصطفایی دهنوی