جای توفیری نبود

ارسال شده در تاریخ : 30 اردیبهشت 1401 | شماره ثبت : H9420866

جای توفیری نبود

آنچه غم دارد جهان بر شانه ما می دهد
حق ما را این ستم کی بوده! اما می دهد

نوبت هر کس به هر اندازه باشد بی گمان
در تب و تاب زمان پنهان و پیدا می دهد

این یکی را می سپارد دست گرداب بلا
آن یکی را زورق و نقش چلیپا می دهد

زیر پلک آرزو با لحظه های انتظار
آه شبنم می ترواد شور دریا می دهد

سینه تنگی می کند قلب پریشان را ولی
بقجه دلدادگی را گوشه ای جا می دهد

غرق تردیدم که دست کیمیای سرنوشت -
هر کسی را آنچه قسمت بوده آیا می دهد؟

گفتم ای مجنون چرا این جاده را سر می نهی
گفت ای دیوانه اینجا بوی لیلا می دهد

از همان روزی که فرش پای آن دُردانه شد
نکهت دامان او را ریگ صحرا می دهد

دل ندادی تا ببینی جای توفیری نداشت
ایننکه جانی می ستاند یا جهان را می دهد