پرچین ندامت

ارسال شده در تاریخ : 30 مهر 1402 | شماره ثبت : H9426825

پرچین ندامت
هر خزان می آید و یاد زمستان می کند
کوچه را بازیچه ای از برگریزان می کند

ابرهای تیره را این سو و آن سو می برد
برکه ها را آشنا با اشک باران می کند

انتظاری بیش از این هم نیست اما بی دلیل
میزند بر دوش این و صحبت از آن می کند

خرمن بیحاصلی را شعله بر تن می کشد
جلگه را همسایه ی دشت و بیابان می کند

قیمت گلبوته های رفته بر تاراج را
در حراجی برده و همواره ارزان می کند

برگ و بار مانده در سرشاخه های باغ را
پشت پرچین ندامت خشک و بیجان می کند

باد را می گویم... این نام آشنای لعنتی
جنگلی را زیر شلاقش پریشان می کند

عمر ما جز بیشه زاری رفته بر یغما نبود
روزگار است و اشاراتی به انسان می کند

علی معصومی از دفتر : دفتر اول 30 مهر 1402 3نظر

غزل

تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5

نقطه نظرات

تعداد نظرات: 3 ارسال نظر جدید

نظر 3

امیر عاجلو 30 مهر 1402 11:16
سیاوش دریابار 30 مهر 1402 12:24

کدخدا
می خواست خدایی کند
اما نشد
بعد مرگ پادشاه
در شهر شاهی کند
اما نشد

با سلام و درود فراوان
شعر شما را خواندم
زیبا و دلنشین بود
برایتان قلبا آرزوی توفیق دارم
قلم سبزتان همیشه نویسا
روح تان جاودان و پر فتوح
موفق باشید
سروش اسکندری 01 آبان 1402 07:43

جناب معصومی درود بر شما