من پشت شیشه های خیس شده زِ باران
نشسته ام و حلقه های دود هوا می کنم
در ژرفنای دریای تیره ی درون
اکنون بی واسطه دارم شنا می کنم
گاهی که زورق افکار، رخ نشان می دهد مرا
از تورِ هزار گره اش صیدی فرا می کن...

ای آنکه بُگزیده شوی، زین پس ببند عهدی دگر
غره به آرایت مشو، بر رنج این مردم نگر
گر خیر عقبی همِّ توست، غافل از این دنیا مباش
خوشنودی پروردگار با حل مشکل ها بخر
این خلق بی پشت و پناه، دارند به تو بعد ا...

لگد به بخت خود مزن، ای آن که بَدرِ کاملی
سرگرم تردید ار شوی، همچون هلالِ غافلی
سر می رسد روزی دگر، خوان ضیافت برکشند
آن روز، دیگر رفته وقت، تا بر کَفَت آید گلی
امروز اگر دستت رسید حاجت روا کن بنده را...

چه کردیم و چه داریم می کنیم با این طبیعت؟!
خدایا پس چرا هستیم چنین بی شرم و غیرت؟!
تو ای زاگرس، به تن داری بسی زخم گرانبار
به جنگلهای هیرکان، کرده ایم هر دم خصومت
چرا غافل شدیم از مادری اینگونه دلسوز؟...

چه کنیم، قحطی که شد، قورباغه خواننده شود
گر اَبُویش به عطا نیست، به رَپ زنده شود
چه شود گر که در این شهر یکی عاقله مرد
نشود صید، اگر حکم به جوینده شود
با چراغ گشت و بگردیم همی گرد جهان
اَسفا، نیست یکی...