من پُرم از لحظه های پر طپش
کو ولی شوقی که در یابم رَهِش
آن زمانی کو جوانتر بودمی
اینچنین عقلی کجا بودم روش
چون جوانی مایه شور است و شر
در میانسالی شود داد و دَهِش
گر بیابی آب را، جامه کَنی
ورنه در خش...

زنده بودم روزگاری من به آن زاینده رود
این ندیدندی به ما آن جاهلان بی وجود
خشک کردند قلب شهری کو به عالم شهره است
لیک گویا در وطن، نصف جهان جایی نبود؟!
مردمی کوشا، سخی، طناز و با مهمان کریم
اینچنین نا...

کورسوئی در افق ها خودنمائی می کند
در شکسته کشتی طوفانزده اما،
ما تلاطم ها زِ سر رد کرده ایم،
کس نمی داند که آن نور دل انگیز قشنگ،
تابش امیدبخش فانوس دریائی است از صخره ای در ساحل آرامشی در دوردست؟
یا ...

مرزها را باید در نوردید
خانه ی افکار را ز نو باید ساخت
در تار چسبنده باورهای واهی نباید افتاد

صدای نسل صدای تازگی است
شور جوانی همچون نیروی زندگی
زاینده و پالاینده و توفنده می تازد
اگر به سلول خودسا...

هر چند بر این ساحل
سیلی ز موجی نیست
خشکیده بسی دریا
در ساحل پوشالی

آن نی لبک خوش صوت
دیریست که خاموش است
چون نیست دمی پرشور
تا زنده کند نالی*

در شهر پریشانان
بیگانه و مظنونی
از فرط پریشانی
آن شهر بو...