تمرینات یک بازیگر خوب بر تمامی ابزارها متمرکز می باشد: صدا، ذهن، قلب و بدن.
در حالیکه ما نمی توانیم از تکنیک صوتی، چابکی هوشمندانه و مهارتهای متنی - کنشی حضوری دور شویم، یک حضور فیزیکی قوی برای بازیگر حرفه ای، حیاتی است. با این پیش زمینه ذهنی، در اینجا شش روش مبتنی بر حرکت که همه بازیگرها بایستی بدانند، ارائه می شود. آیا علاقمندی شما در این لیست هست؟
1.تکنیک الکساندر: این تمرینِ آشنا، استراتژیهای آگاهی بدنی اختصاصی را برای رفع تنش مزاحم در بازیگران و همچنین نابازیگران به کار می گیرد. اوراتور فردریک ماتیا الکساندر این تکنیک را در دهه پایانی 1800 به عنوان راهی برای مبارزه با مشکلات کلامی خود ابداع کرد و بسرعت دریافت که تنفس معین بدون یادگیری و عادتهای موقعیتی کلیدی برای به حداکثر رساندن عملکرد فیزیکی خودش بود. این رویکرد به شکل فوق العاده ای در قرن اخیر توسعه یافت؛ تکنیک الکساندر در سراسر جهان در برنامه های آموزشی در نظر گرفته (و تمرین) شد و بسیاری از بازیگران به آن، به شکل راه حلی برای محدودیتهای فیزیکی، بیانی و حتی شخصیتی ایمان دارند.
2.ژاک لوکوک: این بازیگر و مربی مشهور ترکیبی از میم، کار با نقاب و بعضی تکنیکهای حرکتی دیگر را بکار گرفت تا خلاقیت و رهایی ابراز را دربین هنرجویانش توسعه دهد. مدرسه تئاتر بین المللی ژاک لوکوک، آکادمی پاریسی که وی در 1956 تاسیس نمود، هنوز یکی از مراکز آموزشی سرآمد دنیاست که هنرمندانی از هر شاخه را از طریق هنرستان دوساله اش و انواع کارگاههای تخصصی خود تربیت می کند. روش کار بطرز گسترده ای مبتنی بر پیشرفت بوده و بر جنبشهای تاریخی همچون کمدیا دلآرته و آثار دلقک مانند تمرینات فیزیولوژیکی درگیر با عناصر، رنگها و فصلها و تکنیک معروف ماسک خنثی لوکوک طرحریزی شده است.
3.میم جسورانه: به قول "Étienne Decroux " یکی از خصوصیات جهان ما این است که دنیا در حال نشستن است. میم جسورانه می ایستد." بازیگر نامی با استفاده از حرکات بیانگرانه اش برای نشان دادن مفاهیم کوتاه شده - نه فقط به شکل جانشینی برای کنشهای روزمره- تکنیکی را به صورت موضوع متقابل با پانتومیم معرفی نمود. این تکنیک بصورت حالتی از بیانگری از درون بازیگر به بیرون عمل می کند، " مشاهده ای نامرئی را بوجود می آورد". تئاترهای فیزیکال در همه جای دنیا میم جسورانه را بکار می برند تا دریافت درونی عواطف بشری را کشف و (بروز دهند)، افکار و احساسات را بسوی تصاویر دارای ارزش صحنه ای تغییر دهند.
4.نقاط دید: تکنیک نقاط دید نیز مشابه میم جسورانه، نقاط دید عواطف بشری در ارتباط با فضا، زمان، و فرم را متجلی می کند اما با شاخصه های ویژه ای که بوسیله طراح رقص، ماری اولیور و مربیان بازیگری، آن بوگارت و تینا لاندو مطرح شده اند. در مقام یک تکنیک تئاتری، نقاط دید برای خلق داستان روی صحنه از طریق زمان (تمپو، مدت، پاسخ حرکتی و تکرار)، فضا( ارتباط فضایی، توپوگرافی، معماری، فرم، و ژست) و صوت (گام، حجم، و دایره) مورد استفاده واقع می شوند. این رویکرد متمرکز بر زیبایی شناسی به بازیگرها و کارگردانان نیز آموزش داده می شود و توسط تئاترهای بزرگ بین المللی همچون کمپانی مشهور SITI در نیویورک، که با همکاری بوگارت و تاداشی سوزوکی تاسیس شده است، تائید شده است.
5.تکنیک ویلیامسون: توسط مربی و بازیگر لئود ویلیامسون به عنوان یک سری پیوستهای فیزیکی آموزش روشنفکرانه سنفورد مایزنر ابداع شد، این تکنیک به نام " فرآیند فیزیکی ارتباطات در بازیگری" شناخته می شود. بر حواس پنجگانه مبتنی است، ویلیامسون یاد می دهد که آگاهی شبیه سازی حسی بکمک تمرین انعطاف پذیری و تماسهای فیزیکی تجربه ای را برای بازیگر می آفریند، بازیگر می تواند شروع به خلق رفتار همسو با آن تجربه نماید. نظریه، خود بیان می کند که مشاهده حسی، تجربه ایجاد می کند، تجربه الهام بخش رفتار است، رفتار شبیه سازی حسی جدید خلق می نماید و چرخه ادامه می یابد.
6.تحلیل حرکت لابان: رویکرد علمی رودلف لابان نیز بیشتر زبانی برای حرکت مشاهده ای از یک تکنیک بازیگری اختصاصی است حرکت را به چهار بخش تقسیم می کند: بدن، تقلا، فرم، و فضا. لابان با استفاده از تعلیمات تئاتری نوآنسهای* کوچک در پس رفتار را برملا می کند، هرچیزی را از کنشهای دراماتیک (انداختن فرد در یک اتاق) تا ژستهای روزمره (بریدن قطعه ای از لباس از کتف کسی) را امتحان نموده و حداکثر تخصصی سازی با هر کنشی را ایجاد می کند.
* تکانه های برانگیزاننده حواس
نوشته: ک. سی. رایت 14 ژوئیه 2017