ازخودم من خسته ام هرروزهِ تکرارم هنوز
از زمان از شنبه تا پنجشنبه بیزارم هنوز
جمعه روز خاطرات تلخِ ایامی که رفت
فکرفردا میکنم مانندِ بیمارم هنوز!
خیره برتصویرخوددر قاب عکسی بنگرم
چون دراوخودراببینم موج غم بارم هنوز
هرشب ازفکروخیالش خسته وافسرده ام
باتمام خستگی ها منگ وُ بیدارم هنوز
اوچولیلی رفت که تنها باغم خود سرکنم
با همه درمانده گی مجنون دلدارم هنوز
گرچه زخمم وصله کردم لابه لای غصه ها
این بِنا بشکست و چون دیوارآوارم هنوز
رفته ایامی که شادی سرزند بردیده ام
چون که دل بستم به اوبازآرزودارم هنوز
**==**==**
تابوت مرادوش کشیدند
برسینه وبرسربزنند
وای چرا مُرد !؟
غافل ندانند
در جعبه ی چوبی کسی نیست!
تنهاقلمِ شعروشعورم که ازدست جماعت
آرام گرفته
آن سوی دگرگورکن پیر
بابیل وکلنگ گُودکندآتش خشمم
یک گوشه نشستم تماشاگر این قوم
مجنون شده اند یا که مرا خواب گرفته ؟!
s@rv
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 5
حسن کریمی 25 بهمن 1394 02:05
جناب لقمانی سروده بسیار زیبائیست درود برشما
طلعت خیاط پیشه 25 بهمن 1394 19:49
درود بر استاد لقمانی ارجمند
نسرین قلندری 27 بهمن 1394 11:52
بی نهایت درود استاد ارجمند
عباس یزدی(طوفان) 27 بهمن 1394 14:31
سلام
بسیار زیبا میسرایید استاد
مشتاق دیدار مجددتان
زیبا آصفی (آمین) 27 بهمن 1394 14:49
جناب لقما نى عزیز شیوایی قلم و احساستان تحسین برانگیز است
درودتان باد,بزرگوار
کلک قلمتان مستدام