بسمه تعالی
از نگاه مرغ ها کوتاه باشد پای کوه
رشته می بافند باهم در زمین اجزای کوه
پشتبان گرم هر کس دارد او دلسرد نیست
دست خورشید ست درهر روز بر بالای کوه
هست در دامان تمکین تیغ های سهمگین
می گریزد سوی صحرا باد از پروای کوه
خون دل ها می خورد از سیلی طوفان ولی
لاله رویاند همیشه در خودش سیمای کوه
چون بلندی از نماد برتر آزادگی ست
بیشتر آزادگان باشند در جویای کوه
از تهی مغزی ست هر کس کبریایی می کند
هیچکس در هیبت والا نباشد جـــــــای کوه
فکر عشقش را اگر شیرین بَرَد از خاطرش
می کند فرهاد بیرون از سرش سودای کوه
چون سپر اندازد از بالا به رویش آفتاب
خویش را بر ابر ساید تیغ استغنای کوه
زیر پایت را ببین وقتی که بالا آمدی
بیشتر افتادگـــی آموز از پهنای کوه
جواد مهدی پور
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 6
معصومه عرفانی 08 خرداد 1396 12:07
استاد سلام
جناب دکتر مهدی پور بزرگوار
بسیار زیبا سرودید
زنده باشید و همچنان بسرایید
جواد مهدی پور 08 خرداد 1396 13:10
سلام و عرض ادب محضرتان بانو عرفانی گرامی
ممنونم از حضور سبزتان
زنده باشید به مهر
حمیدرضا عبدلی 08 خرداد 1396 12:21
با سلام استاد غزیز بسیار زیبا
جواد مهدی پور 08 خرداد 1396 13:26
سلام و عرض ادب محضرتان جناب عبدلی گرامی
ممنونم از حضور سبزتان
زنده باشید به مهر
حسن کریمی 13 خرداد 1396 22:59
درود بر شما جناب مهدی پور وسروده بسیار شیواو نغزتان پاینده باشید در پناه حق
جواد مهدی پور 15 خرداد 1396 19:47
سلام و عرض ادب محضرتان جناب استاد کریمی گرامی
ممنونم از حضور سبزتان
زنده باشید به مهر