مـا را ز کـوی میــکده داءم صـــدا کنند
این لولیـــانِ مست مــــداوم نــدا کنند
بشکسته ایم جام و سبو رابه لطف عشق
ای دل مخـــواه بـار دگــــر این جفـا کنند
مـا عاشقیم و بر ره عشق اقتدا کنیم
گر عاشقانِ خسته به یکـدم فدا کنند
زنگار شسته ایم زِ رَنــگ و ریــای غیر
زنگار شسته را چه نیازش جلا کنند
بر ساز کرده ایم عاشقی و در نوای نی
ما را چه باک که طعمه ی دام بلا کنند
دیـــگر فـریب ظــاهر دنیـــا نمی خورم
آخر مس است گر چه به آب طلا کنند
دوشم بگفت پیر مغان در مقام عشق
صــالح مبــاش آنکه دلـش مبتـلا کنند
فرهنگ باریکانی (صالح)
17/11/94
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 5
حمیدرضا عبدلی 19 بهمن 1394 06:08
باسلام استاد عزیز عالی سرودهاید موفق باشید
علیرضا خسروی 19 بهمن 1394 10:08
احسنت...
درود بر شما
طلعت خیاط پیشه 19 بهمن 1394 19:49
درود بر شما
بسیار زیبا سروده اید.
نسرین قلندری 20 بهمن 1394 18:59
بشکسته ایم جام و سبو رابه لطف عشق
ای دل مخـــواه بـار دگــــر این جفـا کنند
بی نهایت درود
علی معصومی 27 اردیبهشت 1399 14:02
☆☆☆☆☆