چو شدم روان بسویت ، تو در سرای بستی
چه شده مگر به کوی ات، دل عاشقان شکستی ( درامد اول )
مگرم به آستانت نبود اجازت ای جان
که به کوچه ات نشستم به خیال و حال مستی (گشایش)
بنما نظر تو گاهی به نهایت ترحم
اگرت که مهر خود را تو زروی ما گسستی (شکسته)
بدمد به لحظه جان را به تن نحیف زارم
زدمت چو زنده گردم زتو ای نسیم هستی (عراق)
دل بیقرار ما کن تو قرار با دو چشمت
که زدیده گان نگردد به رخت دراز دستی (دلکش)
دل مهربان و شیدا زخیال و هر چه سودا
ره دیده را ببستی و زهر چه بود رستی
به تمام ذوق مستی به همه جمال هستی
شده آن طریق صالح همه شوق حق پرستی
فرهنگ باریکانی 15/2/95
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 7
محمد جوکار 29 اردیبهشت 1395 00:52
درود و آفرینت باد جناب باریکانی عزیز
فرهنگ باریکانی 29 اردیبهشت 1395 20:57
متشکرم استاد جوکار
حسن کریمی 29 اردیبهشت 1395 22:45
سلام وعرض ادب جناب باریگانی بسیار نغز وشیوا سرودید درود بر شما
فرهنگ باریکانی 02 خرداد 1395 12:49
علیرضا خسروی 30 اردیبهشت 1395 11:17
درودها....
فرهنگ باریکانی 30 اردیبهشت 1395 16:57
علی معصومی 27 اردیبهشت 1399 14:03
☆☆☆☆☆