بی تو نفس نیایدم جان بده جانم بستان
بیشتر از جان بود ار پیش من آنم بستان
گام خود آهسته بنه چشم من است فرش تو
دیده عزیز است مرا لیک تو یارم بستان
جان منی فدا شود خرده مگیرند ولی
عیش به کف گیر و رسان عشوه به کامم بستان
آب روان است به جو دست برآر هیچ مگو
جرعه بنوشان ثمن از آب رسانم بستان
شرح مفصّلی است بر عشق و می و ساز و دهل
جام بگردان و طرب را که نوازم بستان
چکّه ی باران بشنو شرحه ی جان است در آن
غنچه ی نوشکفته از باغ بهارم بستان
گفته بدم که با توام تا دم آخر مه نو
گر روم ات عطر من از باد خزانم بستان
سوز صبا گر بوزد ساز دلم کوک شود
می زنم آهنگ تو این رعشه ز جانم بستان
تعداد آرا : 1 | مجموع امتیاز : 5 از 5
نظر 3
محمد جوکار 07 بهمن 1394 00:20
درودت باد جناب پناهی عزیز
مقدمت گلباران
به انجمن مهر "شعر ایران " خوش آمدید
سلیمان پناهی 07 بهمن 1394 01:12
عاشق لرستانم درود بر شما برادر خوشحال شدم از لطف و توجه تون